Zoekenden

79

maal en ging dan met stroeven glimlach naar z'n tante:

„Tante Saare, ook wèl gefilleceteerd 'eur, wel ge-filleceteerd," schudde-hij haar handje. Zij zag weifel-glimladhend op naar den breeden vent, die onder z'n scheeven hoogzij met kinderenlinkschheid te hakkelen stond, en bedankte izachtjes, blij, toen-ie weer verder ging en ze haar teruggetrokken hand weer over de andere iheen tegen de borst kon kruisen.

Haastig fluister-informeerde Naatje ibij den ouwe, of-ie Jette ook had voorbereid; hij stelde haar warm-knipoogend gerust: ,,'t Is in orde heur meissien, goan-ie oe gang maar, niks geen flauwiteiten 'eur. ..."

Het was een gebeuren, dat hen allen een duwtje van ontroering gaf, een van de wendingen waar langs, schokkend alleen, hun voelleven voorde tot het einde toe. Naatje liep bedwongen-heftig op haar tante toe en nam haar handen en zoende haar; en toen die, dicht naar haar oogen gebogen, de vertrouwelijke donkerheid van haar figuur waarnam onder 't zacht-hartstochtelijk wenschen door, zocht zij den wang van haar nicht en kuste terug en dankte: „Omein, omein, je zal 't bij Moos beleven, 'oor je? dankje.”

Naatje, snel zich omkeerend, lachte tegen Jette, om haar eigen vochtig-wordende oogen, en liep dan op haar toe langs hakkelenden Meijer heen en langs Sam, die een tikje gereeder deed. Bij de dientafel prevelden de 'beide vrouwen haar begroeting eerst, dan haar wenschen, schuchter, izich schamend voor elkaar, toch elkaar helpend dien schroom te negeeren. Meijer, pas vrij van z'n benauwenisje en weer opkijkend, schoot in een verknepen lachje, dat-ie haastig wegniesdhte in de bollende hand: die twee doar, die Jette en Naatje, 't was um oe 'n bochel te lachen, nou likten ze mekare, wat 'n spullegien. . . .Toen grinnikte hij met in ver-wonderingsmeedeeling opgetrokken brauwtje tegen mooie Rozette, maar zij bekeek zijn zuur-leelijk gezicht