Zoekenden

77

,,'t Was tóch 'n kreng van ’n huissien,” zei Joede, glimlachend van ja knipoogend, ,,niks veur onss. .. . maar ij èf d’r ’n kleine honderd gulden te veule veur betaaltt.... ’n kleine honderd guldenn.... niet te goedkoopp....”

„Ooh," riep Lion’s breede mond, ook in zelfden toon en met even lang vasthouden van de geaccentueerde woorden, „wij ’em doar toch niks an, en evenwelss, as wij wat zien en ’t is arreg geschikt veur ons of heel goedkoopp, dan neme wij det wel, maar anderss, anders dan kunne wij ons kapitaal beter in onze zake gebruukenn, doar ebbe wij dan meèr an.”

„Wezèker," gaf De Beer dadelijk toe, om aan verderen poch te ontkomen. Maar de ouwe Izak, die nog niets gezegd had, keerde zich plots naar z’n zoon Joede, en terwijl Jette en Meijer haastig door de ramen zagen naar de weer klingelende huisdeur, snauwde-ie tusschen zwaar hoesten in: „och. . . .! ’t is Sjabbes. . . .! hol oe smoelen dichte over de pernoose ‘)

. . . .èn. . . . ’t kan ze tóch niks verdommen waj koopen of niet koopen, waj èm. . . . det is van mièn, van mièn en van geen ééne anders, ie bin maar snotneuzen allebeide!” Hijgend bij z’n laatste woorden, duwde-ie weer z’n rooien zakdoekprop tegen z’n mond en rochelde, zwaar meestootend met hoofd en karkas, z’n groene hoed in z’n nek, z’n scheele oogen neer en in de zekerheid van z’n overtuiging zonder opzien om iemands meening te weten.

„Nou ’eur-ie ’t," spotte Meijer, „oe vader is de boas en ie bin maar kwoajonges; zoo giet ’t tegenwoordig, ze denken maar daj altied kienders blieven.”

Maar hij en Jette, aan wie juist tante Nette den prijs van haar duren hoed vertelde, waren plots ’t heftigst van hun aandacht-rustiging weggeschrokken,

¹) pernoose — materieele verzorgings-arbeid, bedrijf.