Zoekenden

76

zoons vies, als met een dufheid van hun vodden- en afval-hergen, altijd averechts-«tijf en 'bizonder van smakeloosheid in hun kleeding, linnengoed nooit helder of gestreken.

„Ie em det huussien goedkoop ehad, meneer De Beer,” begon Joede naar den anderen kamerhoek over een huizenveiling van een week geleden „’t was niet te duur, 'n heel knap huussien. ...”

„Jawel,” izei De Beer, en z'n vrouw zag nu dadelijk belangstellender naar den kant der Rosenstein’s om ’t gesprek over den handel van haar man te kunnen volgen, „ie-em meen ’k nóg 'n perceel ekocht niet?"

„Nee,” zei Joede, „wij wollen d'r niks van ’em, wij 'adden d'r geen ambiessie veurr."

„Zoo?" zei De Beer, „en ie 'èm nog 'n poos an ’t bod ewest, niet? waar-ie niet an 't bod dan, op det perceel an de Langediek?"

Lion glimlachte tegen Joede. „Nee, volstrekst niet," goochemde hij, „ja, det wil zeggenn, wij 'em wel ’ebeu-denn, maar wij wollen niet koopenn, wij wollen maar ’n bietien leven d'r inbrengenn, 'k weet niet o'j mien begriepenn. . . . 'k weet niett. ..."

„O ja, ja,” glimlachte De Beer zwakjes, „ja ’k be-griepe oe, ja, 'k vatte oe wel."

„Wie was d'r dan an 't bieden?” vroeg Sam.

„Een zekere. . . . een zeker iemantt," zanikte Joede, metizijn eeuwighortend, aöhterdeurtjes-goochem, pronkerig eenvoudig temen, waarin-ie als alle Rosensteins aan de eind-letters der 'geaccentueerde woorden als hangen bleef, enerveerend-eentoonig, „een zeker iemand met dezellfde achtername as mien faderr, die wol det huussien ook em ehatt. . . . maar wij waren bange zie, hihi, wij waren 'bange asdat-ie 'n geluk-stuipien zol kriegen as-ie 't al te goedkoop zol ehbenn, en doarumme ewwe maar ezorregd dat-ie 't niet veur niks 'ef ekregen . . . . "

,,0...oe oome Karei?” lachte Meijer, „debochel, met?”