Zoekenden

75

blijfsel van heel verren tijd, dat je wel bekijken kon, maar op een afstand om je niet vuil te maken. Met ingehouden afsdhuw 'bezag zij hem, zijn langen, van den krommen neus doorbeenden kop, nooit schoon geschoren, altijd gelig-grijs stoppelig, z’n vuilvlekkige pak en groezeligen halsdoek, en die voeten, zoo lang als de hoogte van z'n op de ooren gezakten groenigen hoed.

,,Ie bin zekers uut Mokem Ollef *) meissien."

Zij schrok er lichtjes van, toen hij sprak.

,,Ja," zei ize en zag hem weer 't hoofd afwenden, vroeg dan achterom naar Jette, wat-ie bedoelde, als had een doode of een oud meubelding haar toegesproken. Maar hij, ook voelend een vijandigheid in haar jeugd, had zijn ouden mageren kop alweer afgewend en scheeloogde de kamer in, zacht rochelend uit zijn stofvervreten longen en van niemand antwoord verlangend op zijn gedachteloos, bijna in droom weggekraakte vraag. Lion, met handen op z'n knieën gedoken tegen den muur, riep een harde dorre vriendelijkheid naar ouwe Beem, die met z'n neef in gesprek was, en herhaalde: of-ie d’r nog zeuventig bij wol? nee zekers hè? nou," zei-ie, ,,ie 'em ook al genog mee-emaakt in déze zeuventig. ..."

De ouwe knikte en zei van: maar zat, en zag voor zich, zonder lust met hem verder te gaan, vroeg dan of de ouwe Rosenstein niets drinken wou. Jette antwoordde snel, dat ze gevraagd had, maar hij had geweigerd en Izak, met 'n rooien izakdoek tegen z'n mond, weerde met z'n groote hand verder aandringen af; niks, niks wou-ie hebben, en hij hoestte maar, aldoor in iz'n enormen rooien zakdoek, tot Rozette zich voorzichtig-langzaam had omgekeerd, om niet te zien het nog pijnlijk-hoorbare, zachte gerochel. Ook tante Nette's bleeke hoofd onder de voile weg, zag ernaar met moeilijk-bedwongen afkeer; ze vond ook de

') Mokem Ollef — Amsterdam.