Zoekenden

69

„Ja, Naatje en Moos," zong-ie afwerend terug, „ze 'em mien efilleceteerd. ... is det zoo'n mirakel?"

„Adenom!" kreet Meijer.

„Nou.... en wat he'j ezegd?" vroeg Moeder.

„Nou.. . . wat zal 'k ezegd hebben? 'k heb dankoe ezegd.”

„En hè-'j ze soms evroagd um hier te komen?" vroeg Jette.

„Evroagd?" onderzocht hij voorzichtig, „had 'k ze dan.mutten vroagen?"

„Veur mièn niet neudig," ontweek Jette snel.

„M'ièn mien zorreg," zei Sam onverschillig, toen-ie z'n Vader rond zag kijken.

„Had 'k ze dan mutten vroagen?" hervroeg de ouwe, met een blik naar z'n vrouw.

„Weet 'k veule," haalde Moeder de schouders op, „had ze wèl evroagd, had ze niét evroagd, vroag of ik det mut weten."

„A'j ze evroagd èm, dan is 't 'goed, en a'j ze niét evroagd 'em is 't ook goed," maakte Sam af.

„Maar as 'k ze nou evroagd had," zei de ouwe schijnbaar boos tot Jette, „dan had 'k toch zeker de grootste spiktakels met óe 'ekregen? is 't soms niét woar?"

„Och, det wéét 'k niet," zei Jette spijtig, „as ze oe 'em efilleceteerd, en ze èm oe een hand egeven, dan a’j ze kunnen vroagen oök. Ja," zei ze in overtuigdeun naar Sam.

,,'k Heb honger," zei Sam, „geef mien maar lievers een groote moot visch. A'j ze evroagd 'em, dan zal 't wel goed komen, en anders zal d'r een goed joar komen."

„Nou, 'k héb ze evroagd," zei de ouwe, „en ze komen ook."

„Jaaa," vroeg Jette nóg ongeloovig, „is 't werachtig as gód woar?"

„Precies," zei de ouwe, „maar 'k kon toch niet anders doen."