Zoekenden

68

vanmorgen ongewoon veel pratend, „en hoè? nog wel ampart bij mien noa boven ekomen, onder de hoe heet 't ook ies weer? onder de haftoure, d’r bin d'r nog veule meer bij mien 'ewest, 'k had 't druk d'r van. ...”

„Die Moos en die Naatje die 'em zich za 'k starreven goed elhollen," zei Sam, terwijl ze aan tafel gingen zitten, ,,'k heb 'edacht, dat ze vandage zollen thuus blieven, en zij kump toch eelemoale nooit in sjoele — en doar komen ze mien werachtig allebeide an; nou nóu...."

„Tóch ef Moos de koorse in elhad," gnuiflachte Meijer naar Vader als om een goedkeuring, „toen-ie ef ézien, dad-ie alle mitswes ‘) adden, en toen ik bin op-eroepen, itoe e'k bepoald edocht, dat Naatje doar boven zol barsten van de gift!"

„Och," nijdigde Vader terug, „loop-ie noa de verdommenis, met oe kienderachtige kwoajonges-smoe-sies, ja, 't zal die menschen hun zorreg wezen, of-ie vandage worren öp-eroepen; det kun ze toch wel be-griepen, ze weten wel, dat anders as op zoo'n dag zukke kwoajbnges niet öp-eroepen worren."

,,'t Is töoh woar," lachte Meijer gewrongen.

„Dan hadden ze toch wel thuus kunnen blieven,” vergoelijkte Vader weer, die Meijer vandaag zoo lang niet /beleedigd wilde laten; „maar ik zal oe nog wat anders vertellen."

„Wat dan?" vroeg Jette, dadelijk vol hoop op de zoetigheid van een verzoening.

„Ja," zei de ouwe, „a'j maar niet zoo'n buutenge-woone drukte willen maken."

„Nou?" drong z'n vrouw.

„Nöu-nöu,” redeneerde-ie, „ze bin vanzellef noa mien toe-ekomen

„Wie. . . Naatje en Moos?"

’) Ceremoniën in den kerkdienst, die een religieuse verdienste aanbrengen.