Zoekenden

59

den domm’len nu loomer neer; traag doffen de blaren naar 't fletsbleeke gras; fijn pulvert de aarde, gemergeld tot dorstige droogte; staag branden de boomen in druiping van vuur, de kruinen verschroeien van zonnep ij n.

En het is al stil, al geeuwrig en dof, egaal-glijende levenskruiping; minuten tragen al langer en moeër, de avond lijkt zoo heel, heel ver, niet hevig verlangd, niet angstig verwenscht, alleen maar heel heel ver van den langen ruischloozen dag. . . .

* * *

Hij zou 'n vrouw nemen, om rustig te kunnen leven en om Moeder en gekke Jette niet naar de oogen te hoeven kijken.

En om centen te krijgen.

Zóó stonden de zaken: als 't 'n jaar zoo doorging waren ze 'n eind op weg om er onder te zitten; 't was groot houen voor de anderen, maar als-ie rekende, was er'n duizendje schuld. Met'n vrouw die 'n paar lappies meebracht, kon-ie zidh feliciteeren. Dikwijls had-ie geschreven op advertenties uit 't Joodsche weekblaadje, maar altijd was 't misgegaan. En enkele maanden geleden was neef Moos getrouwd; ze hadden hem de oogen uitgestoken met de pracht van hun gassene. ’n Vrouw had-ie gekregen met drieduizend gulden. Hij kon de boeren tegenwoordig aftellen op z'n vingers, waar-ie geen stuk vee meer krijgen kon, dan met centen op tafel; Moos' vrouw droeg japonnen van tientjes en hoeden als 'n rijke mans' vrouw. Om te bersten was ’t, als je op Zaterdagavond hun vollen winkel voorbijging terwijl zij wel gesloten konden houden.

En Joop? Joop aan d'overkant? wist zich gewoon geen raad; hij wist 't todh. Zat er in tot over de ooren. En met twee kinderen, waar drie stuiver kosten op waren. Stond 'm óók te wachten as-ie ’n vrouw nam. Waarom kon-ie geen moppen krijgen en die hond van