Zoekenden

55

„Vader, Moeder! muj niet noa béde? de gojje kump doar dadelijk!"

„Watte?" lachte Vader, 't hoofd opwippend met van de armknelling roodgegroefde bovenwangen, „loa maar komen, kan ze mien noa bedde brengen."

„’k Zal 't zeggen,” lachte Jette terug, blij-vriendelijk met Vaders pretje. „Moeder, ieje ook, kom 't is kwart over tien hoaste, doar is de gojje um 't Iiaht uut te drijen, nou!"

Bei stonden ze op. „In godsname,” zei Vader en waggelde, smakkend van den wrang-warmen slaap-smaak, de oogen sluitend tegen 't lidhtwit, naar de keuken, om de plaats over te gaan naar hun slaapkamer/

„Wacht nou even, tut as ze ’t lichien op ’ef esteu-ken!”

„Goa oe gang maar, ogod, hèe," kreunde Vader van de ledenverwringing.

Vrouw Bart was binnengekomen, had goeienavond gezegd en van Jette een handvol nootjes met een sinaasappel in haar rokzak laten glijden. Al had ze vandaag ruzie als nooit zien dansen door de straat, waarin ze zich achter in het huis, van tijd tot tijd voorzichtig een eindje naar voren schuifelend, verkneukeld had, tóch had ze den avond in haar onopgeruimd vertrek, met haar spraakloozen kerel, ellendig verbracht, tot ze blij was, tegen tienen rond te kunnen gaan om in haar jodenhuizen de lidhten te dooven. Achter, in de bijna naakte onbewoonde kamer, waar Vader en Moeder's bedsteé was, ontstak ze 't oliepit je, en Moeder, wel te rusten fluisterend, strompelde Vader na de keuken in en sloot de deur.

„Goan-ie niet noa bedde?” vroeg Jette verwonderd naar Sam.

„Loa mien nog even zitten," zei-ie kregel.

„Nou, ze mut et Licht toch uutmaken?”

„Kan ze doèn. ...”