Zoekenden

54

niet kwaad om 't gelach der anderen en sclhoof dichter naar Moeder om verder te gaan.

Maar langzaam ging Moeder in den stoel achterover leunen en de hevige sensatie kwam te verdoezelen in het gewirwar der figuren en schokkende gebeurtenissen. Het hoofd, moe van heel den dag zenuw-afmatting, knakte zwaar neer naar de borst, tot het rochelend snorkte, met telkens openschrikkinkjes van de paars-omboogde oogen, als de mannen luidruchtig spraken of lachten, en met weer wegtuimelen in het sluimer-zwart. Dan wisselde Jette van lectuur, nam ze haar snoeperijtje van Vrijdagavond: Zola. Met toegenepen keel en met bonzende slapen zoog zij de wonderlijk in boeken-gedrukte, voor ieder leesbare dingen van lichamelijke heimelijkheid naar het verhittende hoofd en de zwellende zinnen gulzig in, en zag telkens naar de pratenden angstig-schuldig op, de oogen-ontmoeting ontwijkend, uit vrees voor het vertoon harer gistende bewogenheid.

* * *

Over de mannen zonk allengs sleepend verveling neer. Vader lei na een triestig mijmerkwartiertje z'n hoofd op tafel en sliep naast Moeder in, zwaar snurkend boven ’t krantenpapier. Meijer, met stomme smartelijkheid het avond-einde voelend, waar over enkele minuten de kamer vóór hem in donker zou staan, liep, met de verlamdheid van het monotone leven in z'n nijdige vervloekingen tegen vrouw Bart, de kamer uit en holde de trap op naar de gevangenis van het bed. Jette zag toen op, de pendule stond op over tienen, Miene zou zoo komen. De tijdsduur brak haar aandoeningen af: straks op bed zou ze wel verder denken. Met een oprukje uit haar rust, gaf ze een duw naar de beide neergebogen lijven, Vader en Moeder wekkend, die met slaap-oogen opsdhrokken.