Zoekenden

50

het wel goed gevoeld.... ze hadden het wel mooi gezien. .. . Als hij zich zóó liét gaan. .. . met zijn blik, langs den van waakzaamheid doorfronsten glansafstand, het klaterend lichte om zijn hoofd toegewend, wegduwend het harde van den voorbijen dag en 't aanhuiveren van den komende; als-ie énkel dit wou, dit van nü-dadelijk alleen, met de lichten die zoemden in dubbelen zang, met het wit van de kleeden, het roer-looz' te ruiken, beefwachtende wit, en de glimmende kamerdingen, door ongewijde handen geordend, verpronkt en aangevuld voor zijn ééne hoog-goudlichte moment, dat aan kwam te jubelen. Dan was het zoo .... dan zag hij haar komen. .. . daar, daar vóór het huis, kwam ze aangetript, de zachte fijne koninklijke Bruid, om met zijn ouwe handen de breede plooien van haar kleed in vertrouwelijke aanbidding te vatten. . . . O, hoor nu de stem komen, zilverjoelend en zacht, de stem van de Bruid weekgolvend deinde door de kamer-warmte. En haar lach was de blijdschap, de Bruidlach was lièfde; zij lachte in den avond en de urenhardheid verweekte; zij boog zich over den dag en hij vergoudde zich onder haar schijn. Zij stortte haar soepelheid zaöht vrouwelachend over hem uit; zij dompelde den avond in klater joelende weelde.... O, wat zag hij alles vermooien, nu ze aankwam, alles, alles, het killeelijke, het geproefd-vieze van öm hem de menschen gleed weg als een wangeur in het geruisch van bloemen dat er machtig over kwam waaien.

Heel, heel stil wou-ie nu blijven, zóó even, niet te zeggen, onberoerd-alleen in het geluk. ... ’n geluks-stroom uit z'n keel ademnijpend tot in z’n hoofdbinnenste, en 'n gouig-rooie warreling, met hellerrood en verstippelende schemerplekjes öm-stoeiend en krielend en stil-hoogom juichend z'n oogen en voorhoofd. .. . Nee, nu wou-ie naar niets ömzien, niet naar Jette of Moeder kijken wou-ie, niet naar and're kamerdingen en niets verzetten of neigen daar boven in z'n