Zoekenden

49

moest zeggen. Zoo, telkens zijn toon vervroolijkend, declameerde en dreunde hij naar Moeder of Jette gekeerd, tot ze lachten, of begeleidde zich met fladder-rappe handbewegingen, de lucht doorspelend met ge-huppel van zijn vingers, die van de tafel geheven, waar ze trommelden en klimmerden tot bij z'n hoofd öp en neer, terwijl hij uitgelaten-oolijke gezichten trok. En wijl er geen verwreveling kwam een oogenblik, zelfs niet van Moeder, die in plechtige aandacht luisterde, lachte de blijdschap door, en hij voelde zich zacht-gelukkig van huiselijke bevrediging nu, zóó met het zingen der lichten boven de tafel, die rustig te wachten stond met bruiribebloemde bordranden en geblikker van vorken en lepels, terwijl de pittige en Iiefelij'ke etensgeuren dichter aandrongen. Volop en hoogop door z'n hoofd, krielde en joelde de blijdschap, ‘n zachte behaaglijkheid, 'n gedachteloos zich schurken en kneuteren in nauw-afgekamerde, warm aan- en omdringende gezelligheid. Zwaarder, brutaal-zangerig, en met van kinderlijke speelvreugde van den tafelrand licht opwippende handen, dreunde-ie, met wijdopen mond z'n Lego-Doudiezang op, waarvan, hoewel hij de beteekenis aller woorden niet wist, de zin der strofen hem vertrouwd was; met golfjes van verrukking genoot hij de levensverheerlijking van het refrein:

„Kom mijn vriend, de Bruid tegemoet, laat ons de Sabbath ontvangen."

— Ja, ja, ze hadden 't wel goed gezien. Want zóó, zooals ze aankwam, was ’t wel zoo, leèkze wel 'n Bruid, de Sjabbes, 'n Bruid zóó maar heerlijk aangeschreden, zóó maar binnenlachend het huis, zoo maar zacht doorjuichend de kamer met fijnhoogen stemmelach, in een adem van krachtige weelde. ... O, die ouwen, die goeie ouwe Rebbes, zoöals hij ze zag: allemaal goeie wijze mannetjes met op hun grijze lokkenhoofden de simpele fluweelen kroontjes . .. met hun lange baarden slierend naar de perkamenten rollen.... Ze hadden

Zoekenden 4