Zoekenden

48

En toch.... de pendulewijzers wezen even vóór halfzeven. ... en ’t was dan, of iets liefs, met feeste-lijken ommedans, de kamer binnen kwam juichen. Ja — het was zoo altijd geweest, elke week weer nieuw — maar ook altijd was ze voor hèm alleen in huis geweest, deze steeds-nieuwe vreugde. Allengs kwam de pijn der verstoring van hem weg te teederen, leefde sjabbesblijdschap op, gouiglioht om z'n hoofd — 'n omsprankeling van innig-warm rood; kabbelend gegalm, gegolf van muziek als van lang bekend orgel-gespeel kwam aangedragen op de uren. Vrij dagavond-geuren zongen door ’t huis, de lichtgewijde kamer binnen en de tafel, blank-wit gewijd, strak spande den plooien doornerfden rug om plechtig te dragen ‘t aparte Sjabbesservies.

„Goaj niet noa Sjoele vader," vroeg Jette onvoorzichtig. Hij zag naar haar op, waar ze den bordenstapel stond uit te schikken, ’t tafelwit rond en kneep, 'r brute gebabbel beklagend, de lippen minachtend saam. Maar dadelijk, met even flauwtjes aanweifelen van z'n verwondering in den smak van zijn mond-openen, dwong-ie zich tot vriendelijken glimlach en zei, zich oprèkkend uit den stoel: „nee 'k blieve maar thuus ooren" en zachter: „Jette, geef ies mien brille an, en eé — och eé, och mien tfille meen 'k, ligt-ie doar niet op de schoorsteen?"

„Ja."

Over de tafel buigend haar moeilijk rekbare lijf, gaf ze ’m bril en gebedenboek, en met lustig opgezetten deun begon-ie z'n zangen, de eerste gemakkelijk op-'dreunend van buiten, dan vroolijk bladerend, met glan-zend-tevreden kijkjes boven z'n bril uit, zocht-.ie de rest in z'n boek, en begon in zijn spel van bidden en vieren, voorzanger en gemeente in hun beurtzang na te bootsen, bruusk-onmelodisch en zwaar doordreunend de kamer bij den eenen volzin, dan wegbrabbelend haastig en toonloos den andere, die de gemeente