Zoekenden

43

ons nog wel op de randjes van de borde legge, neb-biesch, zóóveel verdien je d'r niet an, dat weet 'k toch wel?"

Vrouw Zadoks stond met handen over de schort te lachschudden om 't fijne gesar. „Nou jaa," fleemde ze tegen Naatje, „ie e'm ook geliek, loat de menschen nebbiesch 'un stukkien brood, ze bin toch al varre genogt."

„Iè komen varder!" schreeuwde plots Jette langs Sam heen, die even schrikkend haar terug wou houden, „iè komen varder serpent, weet-ie woar ie nog komen?"

,,’k Bin toch al varder ewest as-ieje," onderbrak haar vrouw Zadoks, doelend op haar huwelijkszang. . . . „zoovarre eb-ie ’t toch nog niet kunnen brengen."

„En iè komen nog veule varder," laaide Jette op, smartelijk begrijpend, „in 't zieken'uus koom-ie, veur al wat öe tonge vergiftigt, doar zu'j nog 't gebrande lieden veur mutten kriegen, doar zal God oe oardig veur straffen!"

„Och, loat ze zich toch ziek leggen!" wond nu ook Sam zich op, „loat ze zóó ziek leggen, loat ze zóó de kolde koorse kriegen!"

„Bah! an 'n vrouw!" riep Naatje, op den grond voor hem uitspugend, „wat 'n minne kerel!"

„Wat 'n vrouwen dan ook," zei Sam, en spuugde tweemaal, „dar! doar liggen jullie allebeide!"

Maar de bel van de deur rinkelde kortheftig met zeurige naklingeltjes en Vader, in kalme, onweerstaanbare woede-kracht, kwam naar buiten geloopen.

„Is 't nou uut of niet. . . . godverdomme nog ies toe!” donderde-ie tegen Jette en hij greep haar bij den arm, en trok haar als een ondeugend kind naar zich toe. „Verdómde meid, goa noar binnen, 'k wil 't gedonder niet langer 'ebben, ieje ook Sam, allo! 'k wachtte op oe um noa sjoele te goan!"