Zoekenden

41

zweet op z'n voorhoofd. Begrijpend zag-ie om naar Naatje en vrouw Zadoks. Jette schuinoogde vertrouwelijk. „Och, 'n bietien herrie hè?" zuchtte ze st-rak vóór zich, gemarteld-berustend, „je kunt wel begrijpen, wat as me te wachten is van zulleke lui."

„Vanzellef," hoofdschudde hij waardig en trok z'n schouders op. Luider giechelden de beide vrouwen tegenover hem. Bart had de koe doen stilstaan voor de stoep, moe wachtend. Toen-ie z'n broek had opgeschurkt, stond-ie 't beest met z'n stok aaiend 't voorhoofd te kietelen met in zijn koel-boosaardigen oogenflits nauwelijks de aandacht voor de smeul-ruzie. Z'n ronde, bollende gezicht, opgezet van weer en jenever, morde onder de zwarte hooge pet, die schuin weggromde naar 't oor. Z'n lage rijgschoenen waren zwaar van modder en mest, die spattend geklit was tegen de paars- en groene kousen, wijl-ie, uit gewoonte, de slechte rafelende broek had opgestroopt tot de knieën. Vrouwvolk minachtend, dagelijks aan-hoorend het gezanik van zijn lustig-bedrijvig wijf, en 't vervelend omrazende niet uit elkaar te houden gestook van zóóveel juffrouwen, zag-ie éven halsreikend om naar Naatje en vrouw Zadoks, die luider te giechelen stonden. Was die d'r ook weer bij — die mankeerde ook nergens. Slaperig-ongeïnteresseerd draaide-ie z'n hoofd om naar 't gestreel van z'n hand langs 't vachtige voorhoofd van de koe.

Vrouw Zadoks en Naatje stonden sar-lachend te wijzen naar 't beest, om Sam te doen omzien. Maar Jette, zich nu plots als wijsselijk kalmeerend, ried hem ze te laten, „wees toch zoo narresch niet!" berispte ze, „urn det tuug nog antwoord te geven." De vrouwen luider, met lachjoedeltjes van pret, schaterden 't uit, beide handen slaand tegen de dijen. Naatje schoot in nieuwen lach, aanstellerig met hand voor de mond, alsof 't waarlijk te grappig was om er bij te blijven zwijgen, toen vrouw Zadoks riep, dat Bart met de koe