Zoekenden

40

geplaagd, „maar och, mien man 'olt d'r nou eenmoale niet van, en um dan twee soorten te kooken, hè, det gef zoo'n rompslomp in 'uus."

„Nou ja," kwam Naatje verstandig 'tusschenbeide, „wie d'r niet van houdt, die houdt ’r niet van, allemaal naar ieder z'n zin, ’n kopzorreg, we hebbe goddank allemaal ons broodje, de éen ’n beetje minder as de andere, noü, as me maar 'n ander niet naar de ooge het te kijke. . . . god zal beware!"

„Doarumme," hipte vrouw Zadoks weer bij, „an aar-luu zu'j oe werachtig niet zat eten, ie hoeven mien niet te vroagen, as mien man nög-ies veur die ééne keer 'n paar schoenen an ze verkóch, dan scheuren ze ’m de laaste alleve-cent van zien pietsien verdienste. .. . goddank en godlof as me ze niet neudig hef

*    »t

eur.

„Ze kakke niet vóór ellef," gaf Naatje gelukkig toe, „net zooas je zegt."

„En wat ze neudig èm, det nemen ze nog liever van 'n goj as van 'n arrem jiddekind," meende vrouw Davids, „die mag eerder ’n gulden an ze verdienen as 'n jood 'n kwartien."

Vrouw Zadoks begon al luider te roepen om Jette te doen hooren en ook die had al hoorbaarder toespelingen gemaakt tegen de bakkersvrouw. Maar vrouw Davids, klein-bang nu, groette verward en maakte zich weg.

Onder 't geroep dat opnieuw naar kijven dreigde, kwam om den hoek van een steeg met Bart, die een koe leidde, Sam terug van de veemarkt. Z'n stijve pet had-ie, als in ernstig nadenken, achterover gezet, zoodat z'n kaal-geschoren gezicht naakter leek en schapiger onder 't stugge, korte bruinrossige hoofd; haar. Verbaasd zagen z'n groote grauwe oogen op naar de nóg ongewoon veel menschen voor de deur en hij liep in 'n sukkeldrafje vooruit.

„Is dr' wat gebeurd, Jette?" drong-ie haastig door,