Zoekenden

30

Dicht bij huis keerde Naatje zich om, kwam zeker van zeggen naar ze toe, met draaienden pas, beide handen noodig voor 't ophouden van haar schort, ’t Eind was haar een marteling, ze wilde niet schreeuwen en een hitte kriebelde in haar keel. Voor de stoep bleef ze staan, één been vooruit, en zich buigend naar Jette, zei ze sarrend-vertrouweMjk, als 't niet de moeite rekenend om te schreeuwen wat zoo eenvoudig was: „Zeg, kom is hier Jette, nou kom is eve hier dichtbij, je zal zeker je schwindeltroepie meene, is ’t nie waar? ja, nou, dat heb 'k al gedacht, ik denk die is zeker an 'r zoodje an 't uitmake, maar dat is dan zeker de bedoeling niet?"

Jette, even verbluft, toen ze haar werkelijk zag naderen, stond nu toch te beven van woede om die kalmte, waartoe zij onmachtig was. Ook treiterde haar de uiterlijke verzorgdheid, waarmee ze haar naar zich toe zag komen, heel anders dan zijzèlf er stond, zoo slodberzwaar van paffigheid, onfrisch van »'t werk nog, met baard en snor en 't haar uitgezakt hangend om haar groote logge hoofd. Naatje, donkerder, was ook van haargroei op 't gezicht niet vrij: onder den scherp-buigenden neus, even overluifelend -de bovenlip, dons-de ook fijn geknevel, en baardhaar schemerde langs de wangen; maar frisscher en ranker stond ze er toch in haar onder de kin helwitte boord en 't krakend-blauwe katoentje met haar schoone bonte schort.

„Hoor toe!" viel Jette uit, „wat 'n béést, ja bij God! dat bè je, stuk leugenaarster! wou je nog praten? wou jij nog je mond los doen? de 'eele femilie 'eb jij verpest met je tong! ja ja!” kneep ze haar toe met vertrokken gezicht, „de 'eele femilie die 'eb jij verpest!"

Meijer stond, niets anders wetend om 'r weg te jagen, op z'n vuisten als op een hoorn, te zingen: „Roddelaarstèr, Roddelaarstèr, Roddela-Roddela-Roddelaarstèr!"

'„Toch!" sarde Naatje, de steenen bestampend met