Zoekenden

29

Vrijdagmiddag-frisch katoentje, hooggekapt 't glinster-donkere haar, zag even om, keek ontwijkend naar den grond. Maar Jette was nu niet van plan, haar zóó te laten gaan; nu zelf belasterd, hitste haar de haat zoo dadelijk op, dat ze haar openlijk moest hinderen. Even werkelijk warmer dan haar schoone wasch en haar stof-afnemen ihaar lieten, vergat ze onmiddellijk ’t egale weggetje van slaafsch fatsoen, waarop ze allen zich verdrongen, en begon ze als 't grofste achterbuurt-vrouwtje over de straat te schreeuwen, eerst nog te^en Meijer:

„Zie je 'r, haha! Zie je ’r wel, mevrouw! mevrouw de roddelaarster, mevrouw haberniks! slang slaaang!”

Naatje zag weer even om, nu toch verschrikt merkend, dat er straatherrie werd gezocht. Ze was dat niet gewoon; nooit werd er buitenshuis geschreeuwd, altijd voahten zij langs dèrden uit van huiskamer tot huiskamer. Dit tarten tot openlijk vechten maakte haar bang, dan dadelijk daarom woedend, en weifelend hield ze haar vluggen pas in, onzeker, juist wijl ze, om den kleinen afstand van haar huis, zouden denken dat ze hun ontloopen ging. Maar Jette hield haar vastgenepen in de verbittering om haar geschreeuw en begon nu luider en openlijker, midden op de stoep haar na te krijten:

„Kiek doar! wat 'n soort! wat 'n roddelaarster! ie maggen 't wel 'eüren, menschen, ja, menschen, ie maggen ’t wel 'euren! zoolang as ze hier is, van dat ze mien neef an de ihoake 'ef 'eslagen, 'ef ze nog niks anders edoan as ruzie stoken in de femilie. ... ie maggen 't wel eüren menschen, roddelaarsteèer, addeèr!” kreet ze, bang dat ze tóch zou voortgaan, de straat over, en Meijer, eenmaal buiten er bij, werd belust op een hijbeltje, zette z'n handen aan z'n mond en begon haar na te toeteren;

„Roddelaarsteèer, kwaadspreeksteèer, leugenaar-steèer!"