Zoekenden

27

met ibei haar handen haar vele rakken beslaand, wond ze ,zich op, met grootwordende oogen van woedeklim-ming naar 'r keel.

„Bah, getuu! doar lig ze. . . . m'n nicht! in ’r oogen geen licht! ogh!"

„Ze bedoelt zeker die knecht van ze, nebbiesch,” viel Meijer in de rede, in de meening ook onmiddellij'k iets te moeten aanmerken, „die ze loaten ver’ongeren met 'n paar rooie centen in de weke."

„An 'r eigen keèle zal ;ze meenen!" hijgde Jette, haar zware geluid inhoudend met geweld, wijl ze Vader met hand lboven z'n oogen door de ruit zag izoeken wat er te doen was in den winkel, „nee, nou maar zal ik oe ies wat vertellen, zeg Miene, ie Weten toch wel. ... op de brullefte van mien 'breur Joop, nee nou muj toch ies even 'euren, ie maggen 't weten. . . . ik noeme oe man en peerd, toe ’ef ze zich veur de vreemde menschen die d'r waren, en daar waren toch nette lui, niet? doar hef ze nog niet izooveule 'r fetsoen kunnen 'oliën, dat ze eerst de godganschelijke dag 'r vreetmage ’ef vol 'estopt. ... en toe, nee luuster ies Miene, toe ’ef ze nog met mooie smoesies een mande met lekkers mee 'eneumen noar 'uus toe.... dès bij god woar 'eur. ... en doar waren -zóóveule menschen bij. . . . doar was meneer Kan, meneer Ka-an, de domené za'k maar zeggen, en doar is 'ewest meneer Davidson de makelaar en doar was mevrouw de Beèr en ik weet veule, allemoale nette lui, waj noèmen kun nette lui, hier, Meijer 'ef nog van 'ierover de mande veur 'r op-'ehaald, is 't niet zoo Meijer? izoo ware we toè.... zoo krankzinnig bin we toè 'eweest veur det dier, det proat nog van vreten, hoe 'kumt men zich met zoo'n stuk drek öf te geven?"

„Nou nou," hoofdschudde Meijer koud-vies, „wat heb 'k 'n fijne mischpooge."

„Jaa," neeg Miene na, den tip van 'r schort nu in 'r hand, „zoo eentien is détte, is geen woord leugens bij