Zoekenden

26

tonggeklak van Jette, „zoó is diè, ze kon niet velen, da'k mien bekomst atte."

„Ik vinne 't vuil en smerig en gemeen en laag," zei Meijer, meesmuilend met de vrouwen.

„Hoe is 't godsmogelijk," schudde Jette met weer van verwondering de hand aan haar wang, „hoe is 't godsmenschemogelijk! bah, 'k zol mien toch mien oogen uut mien heufd schamen, hef ze dèt 'ezegd è?"

„Ja," vulde Miene .haastig versch aan, weer dichtbij schuifelend, „en nou vertel 'k nog alles niet, wat ze 'ezegd hef, dan zeg-ie eelemoale de’s 'n loeder, want ze weet 't allemoale zoo valsch ite zeggen mensche, asof ze van god geen kwoad weet."

„Nou wat dan? zeg-ies op?" drong Jette, voelend dat 't iets tegen hen moest zijn, „nee werachtig ie mun ’t zeggen ander bi 'j mièt eerlijk, zeker van öns niet? nou ze kan veur mien part stikken."

„Ja, mu'j begriepen," lei Miene fijntjes uit, Jette aanziend van terzij om ’r zoo rustig te overrompelen, „toe zeg ze, met 'n streek vanzelles, net zoo iets veur haar, ja, doar is oe breur zien vrouwe nog maar 'n kiend ibij, toe zeg ze, met zoo'n smeurige knauw onder water: nou, zeg ze, je mot 'ierdver maar niet zooveel eten, zeg ze, det kreng: dat zal m'n nicht Jette wel niet hanstaan, zeg ze, die ziét niet graag dat 'n ander zooveel na binnen werrekt as 't 'aar centen kost! Jaa wat zeg-ie doar nou van, zoo'n Amsterdamsche kak-juffrouw, ik zeg, nóu, zeg ik dalijk d'r op, ik zeg ik bin d'r anders nog noodt met geen honger vandaan gekommen juffer, zeg ik, ja, det hek 'r toch fijn 'ezegd, want de veurige weeke, toe he'k thuus nog mutten mien boter'am eten, wa'k anders nooit doe, maar umdat medam 't niet de mujte weerd vond um nog ekspres veur mièn eerappels bij te kokèn, want schellen mut ik ze toch, det nemp ze d'r altoozen met-eène van mien bij waar."

„Wat 'n vuil stuk pest," hijgde Jette diep op, en