Zoekenden

25

Miene had maar geen vloer van ze gehad vandaag.

„Och," zei Miene, lief-afwerend, „ie bin kiender-adhtig, a’k overal zoo weinig te 'euren kreege as' ier, nou. ... 'k mut wel ies wat anders 'euren, doar valt wellies 'n ander woortien veur, de mensohen bin alle-moale zoo goed en zoo vrind eliik niet as ze d’r wel uutzien."

Gewichtig neigend, met een gebaar van 't nu voor goed te hebben meegedeeld, liep ze enkele passen terug, na-nikkend naar Jette en Meijer beide, die luisterden met .gelukkigen ‘glimlach.

„An oè ook?" vroeg Jette verder, zacht-intiem hoofdschuddend in verwondering naar Meijer, ,,'eur ie nou wel hoe 'n kreng of ze is?"

De emmer in de hand, met 't bovenlichaam voorovergebogen en geglans in 'r waterig-grijze oogen, begluurde Miene hun kittelend plezier. Toen zette ze zacht den emmer neer en kwam voorzichtig naar Jette geloopen, stil slofklompend door den winkel als door de besprokene mogelijk beloerd.

„Ze kek noar oe handen!" stiet ze Jette tegen den arm, „maar de's nog zoo arreg niet. .. . maar ze kek noar oe mónd! oe ihappien eten det gunt ze oe niet! of ik magge lieden 'eur, da'k niet gezond meer thuus kome. .. . van de weke, toe was ij uut en we zatten sament in de keuken te eten, umdat ze niet ekspres binnen wol dekken, nou de's nou niks, det kan mien nou geen bliksem skelen zie, want d'r is toch altieden warrek genogt. .. . nou maar mensche ik kan oe bezweren, as dat ze mien noa de mond 'ef 'ekeken nèt zoolange as 'k veur 'r 'ezeten ebibe, en op 't laatste, ja de’s woar 'eur. .. . want ze zeggen wellies da'k liege, maar de's eff.etief woar 'eur, op 't laatste kon ze 't niet meer uuth oliën, neé toe zeg ze. . . . gelukkig as me zoo gezond eten kan hè? zeg ze, jij kan gezond eten zeg ze, och mensche, ik adde 'r graag mien bord in 'r snoete 'egooid. ,,Ja," zei ze verhit bij ’t verbaasde