Zoekenden

24

geloopen en bezig den drempel droog te wrijven, „doar is zooveule kwoad an, ze kan geen twee menschen ’ier in de winkel zien, of ze kreg d'r 'n kiènd van, ja, de's effetief woar 'eur."

,,'k Geleuve 't," besliste Jette, „werachtig ik geleuve ’t. Zeg Miene, wat was de boel smerig vandage è? 'k zegge straks tegen m'n broer Meijer, 'k zegge die Miene kreg vanoavend urn zeuven uur de grond nog niet schoone."

,,'k 'Eb 't wel ies smeriger ’ehad," oordeelde ze goochem-bescheiden, met de emmer in de hand, waar ze nu dweil en boender in neer had gegooid, en ze monsterde nog eens genoegelijk-stil den opdrogenden winkel, die nu met glimplekjes als vliesj es hier en daar rullig saamtrekkend, luchtig-blank lag en wijd, ontruimd voor de naderende sjabbes-feestelijkheid. De banken, de tafel en 't kleine blok, onder 't dweilen verzet, stonden weer, 's middags al schoongekrabd en gelapt, rustig tegen den muur geduwd, en Meijer, die thuis kwam, begon ook ’t laatste vet voor 't raam weg te hangen naar de achtergang.

„Zeg Miene, vroag an Moeder um schoone servetten."

„Ze sloapt," zei Miene, door 't raam kijkend naar Moeder, die met handen gekruist in den schoot, eindelijk was ingeslapen, den bril laag op den neus, den mond vooruitgezakt en nu eindelijk Vader het rustige voortlezen latend.

„Dan muwwe maar eerst de matten leggen — hè god, Moeder moet ook zoo noodig de sleutels bewaren," klaagde Jette zich schurkend, „eer ik mien neus snute in de servetten."

Maar Meijer wou de matten niet halen, zei, dat ze voor hèm toch oók de koeien niet gingen halen en nadat Jette 'm had uitgelachen, zei ze sentimenteel-verwijtend, dat ie zeker nèt zoo wou worden als die lui van de overzij, die z’n moeder in 't graf hielpen.