Zoekenden

23

„Wanneer werk je d'r altijd?" vroeg Jette, met de bedoeling een bespreking van Naatje's huishouding gemakkelijk te maken, „op Dinsdag niet?”

Door dat plots beroeren van haar dienstbaarheid voelde zich Mien gehinderd. Leek 't niet of ze 't er om deê, om 'r te laten hooren, dat ze toch wel bij ze kwam, bij rechts wel en bij links wel, al vertelde ze nóg zooveel? En even roodwordend, wèg het sterk-brutale van haar doen, neergeslagen de gretige greep naar de vertrouwelijkheid, zei ze, met inspanning tot kalmte, alsof ’t schaamterood maar kleur was van 't halsrekkend opkijken: „Ja, vanzellef, ik köme d'r wel heè. . . .

maar.....maar nee, 'eur, ik kome d'r toch niet graag

. . . .o, nee. . . . doargunter za'k nog niet zeggen, maar bij Moos zien vrouwe.... nee, och juffer de’s toch zoo'n krenge hè. . . . neé dèt geleuve-ie niet."

't Heele voorhuis had ze frisch van glimnat vóór zich gelaten: met dweildoek en boender in de van 't lijf gestrekte handen overzag ze 't nieuwe schoon-geworden vierkant, zuchtend van lekkeren werkpret. De emmer had ze teruggezet, al verschoven van baan tot baan, nu naar de schemerende gang en naast den blikken zeepbak en 't zandtrommeltje wierp ze den boender neer. Toen, opeens, vergetend weer den klap van zooeven, met den half uitgewrongen dweillap tusschen de gezwollen werkrooie knuisten, kwam ze, als om een geheim te vertellen, met vooruitnijgend bovenlijf naar Jette klepperen: „Ze gunt geen starve-ling 't brood niét in de mond, die doargunter."

„Nee è?" vroeg Jette verheugd toestemmend, licht krabbelend in 'r losse haar, „det 'eb ik ook al gezegd, ik zeg vanmorren nog tegen m'n moeder, ik zeg ze gunt je 't liaht in je oogen niet, want aj nou 's ziet, met die meid van Grietje, die 'eeft ze 'r toch gewoon öfgehaald, nou wat is det nou, om iemand de meid van zijn 'uis weg te huren, wat zeg jij nou Miene."

„Och god mensche," kreunde vrouw Bart, terug-