Zoekenden

20

vreet-ie oe nou niét op van de zenewen bij zu'k soort — de’s de olde tante en de's.... de's de olde moeder," neeg ze, na even zwijgen, met vinniger verwijt, ,,ie begriepen toch zéker wel, dat det van gunder is ’eko-men — det hef ij verteld of zij... . och god.... ik zal maar niks zeggen — maar ze bezundigen zich ’eur, ze bezundigen zich zwoar an mien."

Weer kwam even een triestig zwijgen waarin Moeder neerzat in wiebelend beklag, en hij naar kalmee-rende en niet door koelheid prikkelende woorden zocht.

„In ieder geval is 't niet zuver an de groat," pro-beerde-ie 't laatste te betwijfelen, „dat die bakkersgoj je det overkletst, is ook niet arreg verstandig mu'k zeggen. As ik boas was, nou, dan kreeg ze van mien waarachtig geen cent meer in de la.”

„Umdet det mensche te fetsoenlik is, um zukke vuiligheid te kunnen verkroppen,” verdedigde ze, „umdet ze ’t nou niet uut kan stoan, dat zoo'n stuk pest ’n olde vrouwe giet bekladden tegen 'n vreemde. Dad-iè det nou niet begriepen kunnen, nou det kan 'k best ge-leuven.... ik zeg oe, van mien kreg ze wél weer centen in de bak. ... in de la," versprak ze zich in 'r aangorgelende drift, „zeker mag 'k det poossien, da 'k d'r nog bin, toch nog wel baas wezen over de huus-» 'holding niet?”

„Och god kind,” glimlachte hij, „goa oe gang maar ’eur, al wol ie d'r nog drie bakkersgojjes bij nemen. .."

„O. ... as 'k dèt dan nog maar mag,” zei ze zachtjes, en ze kruiste de armen over de borst, zuchtend uit gewoonte. „As ’k dèt dan nog maar mag...." herhaalde ze in al droever, stil-star kijken vóór zich wazend, ,, dan is 't goed.....dan bi 'k al weer tevre

den. .. . a’k dèt dan nog maar mag. ...”

't Hoofd, half oud, half jong, boog nu dieper naar de borst, als in slaap, de oogen loerend beloensden den grooten neus met de diep-rauwe kerf van de bril-