Zoekenden

18

ld raai kolkend .ziedde in ’t doode geel van haar bleeke schrompelhoofd. Nu, uitgeraasd, zoo dat vader van haar afschrikkend uitvallen terugdook in z'n stoel, door dien hartstocht, dat uitgemartelde krijten van haar oogen, die als in stuiprukken sidderende trekkingen van haar monld plotseling overtuigd dat-ie haar werkelijk verwaarloozen ging —'keerde ze ineens haar hoofd af, ophoudend als met den schok van hem angstig verlegen te zien, ondersteunend de bevende kin met de hand, waarin ze een 'zakdoek vingerschui-felend tot een propje kneep.

„Wat ’em ze dan weer van oe verteld, die snotneuzen," dreunde hij langzaam, terwijl hij zijn hoofd, haar oogen zoekend, zacht naar haar op-keerde, ,,det ge-kraisch is toch urnmers overbodig kind, godogod, mut iedereene det dan heuren? ie 'zollen oaijdig wat wiezer doen, aj 't alleenig en dan alléénig an mièn vertelden ... .is 't dan soms niét .zoo?"

„Dm daj zoo graag noa miên willen luusteren," klaagstaar.de ze, toch zachter pratend.

„Az-iè maar niet altied zoo schreeuwden," overtuigde hij, wat moediger nu, imaar weer voorzichtig-•zachter: „wie èf 'r Jdan nou weer eroddeld van die twee, Grietje of Naatje."

In 't laatst van z'n toon, heel even fijntjes, glimlachte al weer zijn aarzelende spot. Maar nu ze toch voelde hem bezig te houden, merkte ze dien niet, en de begeerte de beide jonge vrouwen, al was de straatbreedte ook tuschen haar, een oogenblik af te straffen, joeg haar te zeer, dan dat ze zooveel aandacht geven zou aan z'n toon.

„Vroag ie nog wie?.... of 't niet precies eender is. .. . Kump d’r wat op an. . . . aj 't wéten willen," drifte ze al moeilijker — nou ze z’n belangstellend vooroverbuigen zag, „die Naatje, vallen zal ze van 'r graatje. .. . hef van de weeke an de bakker iernoast verteld, dat wij an Joop zoo em of-èzet. .. . jaaa. .."