Zoekenden

13

mujte niet weerd, 'k 'ad scktos 'emaakt, road ies? met de meid van zullie an d'óverkante."

„Met wie?"

„ Jaa," zong Meijer, zich ontspannend uit >z'n kalmen ernst van den heelen middag, ,,'k had even 'n gijntien 'emaakt met Marie van Moós gunder, ja.... de's woar ’eur. .. . toe hef ze 'zegd ik wil 'r in 't graf hebhen. .. . urndat 'k an die sjikse zoo even langs de wange 'eb 'estreken."

Jette bracht haar hand van verbazing aan de wang, in hoofdschuddend zwijgen voor zich uitstarend en nu eenmaal bezig, ging Meijer voort: „Weet-ie nou, woar det um was? 'n 'allef uur te veuren," lei-ie uit, met z'n wijsvinger Jette’s grauwe lijfje bedrukkend, „was 'ij d'r 'ewest, 'ie wéten wel, Lander, die bodhel, um de centen van det kalf, en toe was ze alleenig in 'uus, nou. . . . nou hoef ie niks meer te vraogen 'è? die verrekte bult hef izekers op-'espeuld.”

Miene, scherp luisterend, woord voor woord, ook de Joodsche, door jarenlange omgang met Joden verstaand, deed of ze niks hoorde en wierp haar boender met 'n allah! naar een hond, die binnen wou sluipen. Meijer, terwijl 't beest wegvluchtte, schopte den boender terug en ging heen, liet Jette in nadenken staan; ze beknabbelde den nagel van haar wijsvinger, vergetend vrouw Bart naar de handen te kijken.

Sinds Moeder vanmorgen uit bed was gestapt, was ze weer aan 't klagen, 't was vandaag niet met ’r vol te houden. In waarheid gold dit alleen voor Vader. Voor Jette was het een durend genot; door Moeders verergerende prikkelbaarheid en door de vijandschap van broer en neef werd de dagenleegheid van het ontoereikende leven met hitsende prikkelingen aangevuld. Alleen Vader langzaam-aan was er stiller van geworden. Hij zat heele dagen thuis, uren zwijgend, las een enkel oud boek, bijbelfragmenten in 't Hol-landsch, voor dezelfde bewondering steeds 'zijn zelfde