Zoekenden

12

van z'n lippenbreedte, vrouw Bart giechelde gemaakt-ingehouden, boven den vuilwater-emmer, lang naschuddend van huichelpret onder 't terughurkend overdweilen.

,,'t Mensche is vandage weer zoo turelurig," prevelde Meijer zacht-hoofdschuddend, ,,'k èb vanmorren ook al mien porsien èhad."

„Hoezoo?" vroeg Jette, Miene volgend met 'r handen als vette botjes in de zij, „woarmée dan. .. . hej ruzie met 'r 'èhad? woarover?" slikte ze haastig na elkaar, de helft verslurpend in 't aanslaan en ’r heete nieuwsgierigheid.

„Och, wees stille," maakte haar Meijer ongeduldig, stilstaand bij 't hekje om z'n laatste boodschap te doen. Een mand met opstekende pooten drukte diep de pet over z'n oogen, zoodat z'n gladde, blauwig-geschoren gezicht pijnlijk vertrok van den last op 't hoofd.

„Woarumme?" wees Jette, „ma 'k 'et niét weten soms?”

„Och, niks,” weerde-ie af, de mand verwippend; vrouw Bart keek bescheiden vóór zich, hijgend in werkaandaoht.

„Is ’t zoo'n kolessaal ge'eim?” zei Jette teleurgesteld.

„Och. . . . nee, doarumme niet," wees Meijer, „maar ze hoeven 't binnen toch niet te heuren."

„Nou, kom ’ier dan," riep Jette terug, „ze kun 't toch niet ’euren achter 't raam, wat was det dan?" drong ze zingend aan met gulzig-vragende oogen.

Zuchtend verzette hij z'n mand naar z'n schouder en kwam, na even kijken naar Vader en Moeder, bij haar staan, met pijnlijk gezicht van de mandknelling.

„Nar, zet dan neer!” drong Jette lijmend, „die blieft stoan met zoon' vervluukte zwoare mande op zien scholders.... asof-ie doar een knecht is, die müt.... gèk----!"

„Och, 't is niet zwoar," blufte Meijer, ,,'t is kaar de