Zoekenden

8

„Och," kraakbromde Vader, met wrevel in z'n oogen, boven z'n bril uit, „goa doar dan niét zitten, 'k heb oe nou al zoo vake ezegd, loat mièn doar liever zitten en iwin oe niet zoo op... . müj doar dan zitten?"

Maar zij, met verwijtenden loens, gebaarde met 'r ééne hand, de andere onder de kin latend op de vensterbank: ,,'k Wil hiér zitten.... ik goa niet veur ze wég.... zoj denken, dat 'n moeder veur 'r kind uut de wég mut goan? nee, troost oe maar, ie komen hier tóch niet te zitten.... doar is 't tóch maar enkel en alleen um te doen...."

„Anders niks," zei hij.

„Je dóe maar," verweet ze, terwijl hij, scheefmon-dend, wijl weggezeurd van z'n Joodsdbe krant, z'n vingers spelend liet glijen langs de langsmalle buig-blaren van den ficus, die tusschèn de beide ramen in op een tafeltje stond, ,,aj mien 'besjolem kwiet bin, a'j mien besjolem ebben weg-eschlept, dan kuj doen, woar-ie zin in ebben.... och doe mien 'n plezier en maak die plante niet kepot, en scheur mien zoo niet óf. ..."

Zuchtend trok-ie z'n hand terug, kijkend door den winkel weer naar buiten, waar nu en dan karrengeraas de ramen dêe klapperdreunen. Eén-twéé-driemaal klopte vrouw Bart, de werkvrouw; klompen tikkelden neer in de gang, op kousevoeten kwam ze meteen binnen geloopen. Hijgend omstrakte de gebreide mutskap 't vlekkig-rooie, poppige gezicht, egaal van verhoudingen, twee diepe trekken alleen om den bollenden neus. De lippen tuitten wat vooruit, grauw loerden de oogen, vaag-rossig overwimperd. Boven de ooren was 't bruine, grijzende haar met kracht naar achter getrokken, vettig van smeersel en 't vaak wegstrijken met bespuugde handen. Ze had haar oudste zwarte jak al aan, met leeggeplukte knoopplekken en brandgaten, de mouwen opgestroopt over de ouwe bëaderde armen, de