Ter bruiloft

onder een arme pet nog omkijkt, met schrik en bitterheid: verder vluchten. Ruiter-en-paard-eenheid en blinkend mes-wapen suizen al in die richting.

„Moet je nou an meedoen”, zei Sieuwert onzeker van beroering; „dat willen ze nou, anders heet je een lafbek. Geef mij maar werrek of een goeie zaak om wat in te verdienen, wat? Laat zij dan maar zoo tippelen, met die beessies achter derlui beenen. Godskristes! En ze kennen allemaal werk krijgen, en dan kankeren ze dertegen om te gaan”.

„Kennen ze allemaal werk krijgen?”

„Nou ja, de getrouwden dan toch. En as ze gaan, dan beginnen ze weer van voren af an.”

Leida zweeg. Lustte wagers noch mijders. Was geschrokken van dat oogenblik gewelddadig men-schenjagen. In haar ontsteltenis riep zij om zoeten vrede. Harde winterstad rondom, harde befeesting door massa’s lichtlampen. Loopende menschen, berustend. Vergeten zomer. Vergeten leven. Buiten, in den grond, loert het zaad om de wereld in tooi te zetten.

Sieuwert poogt zich verder te dekken: „opschepperij en gekkemanswerk”. Zij blijft zwijgen, neemt het van hem niet aan: hij vecht naar geen enkelen kant. Sieuwert een goed leven vanavond, een verstandig mensch. Beter dan zijn gekke broer Louw die daar de voorman speelt. Vanavond geld ontvangen geweest voor Leida, ozoo! naar de bioscoop met zijn tweeën, een meid die de moed derin weet te houen. Levert de kogels der ook nog bij. Hij