Ter bruiloft

niet. Martha gaat eran; zij heeft een niet, en een leelijke niet. In Europa terug, heeft hij een flinken dunk van zijn beteekenis gekregen. Had hij niet een waardige, nuttige taak vervuld: men zou hem, op die leeftijd, toch zeker geen pensioen geven. Hij weigert op te schrikken van de Europeesche bur-ger-zedewet, die hem terug zou zetten van een middelmatig held tot een waardeloos en gevaarlijk stuk vuil. Achttien jaar voor Koning en vaderland, zonder straf. Op ’s Rijks kosten heen, op ’s Rijks kosten terug, met papieren die bij stempels zijn verdienste erkennen, en belooning in jaargeld voor heel de rest van zijn leven. Daarmee ontwijkt hij den verschrik-kelijken steek van haar blik, die zegt, terwijl zij hem wil vasthouden: dat heb je me toch niet beloofd.

Tusschen haar kreunen in, aamechtig:

„Je moet die meid wegdoen. Die meid, die deugt niet voor de zaak”. Het is haar zaak. In het pand had haar vader een winkel. Zij erfde het, met een paar duizend gulden voor de inrichting.

„Die meid? die meid die gaat al”.

Hij zoekt wat, ontwijkt den blik. En die volle werkzaamheid van de ellende, die alle lust en plannen wurgt. Altijd weer overnieuw over prakkizeeren geeft niks. Meid moet dan maar weg, al smaakt ze. Man heeft toch zijn rechten, al is dat nou gebeurd. Deze dan maar weg. Maar een man heeft zijn rechten; er zijn nog meer knappe vrouwen. Jezis, hij kan er niet zonder; hij zou er de Amstel voor overzwem-men, al lag alles op sterven om hem heen. Hahl