Ter bruiloft

keken er onzeker naar. En naar Van Hal. Van Hal werd vlammig rood. Zooveel doodelijke, niets ontziende haat. „De modderstroom van de Arbeiders-omroep. Teekenend feit voor de ineenzinking van de liberale en socialistische regeering. Arbeiders-Radio-instituut mocht bestaan, die zulke valsche propagandistische kwijl-voordrachten losliet op het volk, vergiftiging van zijn laatste beetje ruggemerg, waarmee het zich tegen zijn moderne politieke onderdrukkers kon te weer stellen. Een zekere kwal Van Hal, blijkbaar een van de meest omkoopbare degeneratie-typen van het fossiele bordeel-tooneel.” Het was bijten, gillen. Wagens met giftigen drek uitstorten, uit duidelijk persoonlijken haat, volkomen schaamteloos uitgevierd. Wat er van voor den lezer op den naam Van Hall bleef kleven, was winst. De regeering werd voor dit geval speciaal geapelleerd. Moest maatregelen nemen. Nu eens de eisch van een vervolging tegen alle verantwoordelijken: censuur-commissie, omroep-bestuur en voordrager. Tegen dat optreden, erger dan de zoogenaamde onomwonden Schund-lectuur of pornografische voordracht in besloten kring.”

Van Hal steeg het bloed naar het bleeke gezicht. Hij was nog nooit zoo gegriefd. Alles aan hem verdacht gemaakt. Zijn beeld door het artikel verwrongen tot een verschijning van volledige ziekelijkheid en misdadigheid. Met de zekerheid als was het een heilige overtuiging. Hij haalde zijn schouders op. Spreide zijn handen. Stotterde.