Ter bruiloft

goeie prijs op tafel, en de zaak is voor jou.” Hij wist wel: zij geloofde niet meer, ooit voor goed in zee te zullen gaan, zij, met Sieuwert. Sieuwert begon haar tegen te staan; Leida wist zelf nauwelijks waarom juist nu zoo sterk. Het tempo van hun verwijdering versnelde. Prikkelend van lafheid en passiviteit verscheen hij voor de vrouw. Als bij zijn eerste meisje: met den indringer vóór zich week hij. De stille dwingelandij: beschermster moest zij zijn in de wereld. Hem verkiezen om zijn onderscheidend tegendeel van algemeene deugden. Om zijn blijvende worsteling tegen de eigen zwakheden. Vergeefsche worsteling maar blijvend. Voor hem daarom belangwekkend. Hij kon vechten noch het veld ruimen tegen Prins. Hun eenig verband was haar onwil om haar fout te erkennen. Volledig. Te breken met de jaren die zij met hem versnipperd had. Zij wist wel: op geld voor de Lunchroom geen schijn van kans. Geen moed voor de daad van het vragen. Geen verantwoordelijkheids-durf voor het gebruik van het geld, als het er zijn zou. Spraken zij erover: zij bedrogen elkaar met open oogen. Op die basis van onverschilligheid hadden zij een huwelijk willen ondernemen. De feiten sloegen die mogelijkheid stuk. Wat hen nog bijeenhield was de rest van die sentimentaliteit der zwakkeren. Sieuwert hield die op een afstand vast. Aan het andere eind van de kleefstof tusschen hem en haar gebrouwen stond zij: levende post van zijn laatste burgerlijke kansen. Hij zag haar belangstelling voor