Ter bruiloft

Marie zat een oogenblik eng-verbaasd over zijn onwetendheid. Piet Woudenberg wendde zich half om. Hij had moeite niet te zeggen: één plaats binnen, hij belt af.

„Ger, snap je de toestand niet? Ik gaan niet met je mee Ger. Ik gaan niet. Ik ken het niet meer doen. Zie je dat dan niet? Ja het is raar. Maar ik bedenk me.”

Gerrit’s oogen stonden wijd. Zijn mond open. „Zie je der vanaf? En dat vandaag? Ga je heele-maal niet mee?” Blik naar Piet. „Heb je buiten mij om —? Met —” hij wees nu naar Woudenberg. „Da’s verdomd te min om een naam te geven. Daar zeg ik enkel bah! op. Op jou en op hem.”

„Och lui niet man, ik weet van niks. Hou je positieven bij mekaar en laat mij der buiten!!

„Dus jij gaat niet mee?”

„Nee.”

„Dan zalle we je aan de misdadigers en de gekken overlaten.” Hij hijgde. Herwon plotseling een harde onverschilligheid. Een buitensluiten van alle belangstelling Levenszaak mislukt. Ander huwelijk of ongetrouwd blijven. Nee, ander huwelijk. Kop öp. Belachelijk. Brute gekken. Menschen zonder hart. Niks meer mee te maken hebben. Thuis wachten ze. Niks aan te doen. Wou ook niet meer nu. ,,’k Heb me bekomst wel van de heeren „revolutionaire” broeders hoor”, zei hij. En ging. Marie zat stil omlaag te blikken. Rood. Dorst niet naar Piet op te zien. Een uitbarstende drang naar zijn liefkozing,