Ter bruiloft

aan de besturen. Ze staken even de hand uit. Maar lieten er geen nagel van, voor de vrijheid van het geschreven woord. Louw was zelf niet vol tevreden over zijn Partij. Hij nam de Russische revolutie met al haar fouten. Kon niet begrijpen dat Holland niet een eigen richtlijn moest, naar de Hollandsche verhoudingen. Wie een verdedigend woord kikte over een in ongenade gevallen Russisch leider, werd uit de Hollandsche partij gezet. In Holland waren oprichters van een afzonderlijke groep, bestrijders van de Russische taktiek, op aanvoerende posten gezet. Eerst voor zwendelaars en verraders gescholden. Je kon het niet op een briefje schrijven, vond Louw, dat je je kleine meid ’s Zaterdags meegeeft voor de kruidenier: zoo mot het wezen. Maar of ze hier alles voor hier goed door hadden, dat dorst hij niet zeggen. Woudenberg en vooral Draaier bitsten dan stil woedend: burgerlijke pietjes met geleerdheid en centen, studentjes die van Moskou macht kregen voor hier. Louw bromde onzeker. Hij wist: wel of niet lid van de Partij: zij waren geen achttien karaats communisten zooals ze in de strijd gevraagd werden. Hijzelf dorst zich niet te veel naar den binnenkant wagen: het zou te gauw mot worden. Achttien karaats partij-communisten waren er hier maar weinig. Een kleine kern, met meedoogenlooze gehoorzaamheid. Daaromheen werkers, stemmers, demonstratie-klanten. Die wachtten. En ook vertrouwden. Wat meer links of rechts: dictatuur de weg of het werd pappen, rotten en