Ter bruiloft

De buren bonsden op de deur. Het hondje jankte het trappenhuis vol. Alle kinderen te drenzen. De grooten rengelden in hun bedden. Polly weer terug. Snel tevreden schuifelden de vier vachtpootjes weer in de woning. De kinderen hoesten in de bedstee. Bets stond met den sluier aan. Lachwekkende jeugd-pronk op haar vergammelde hoofd. Langs haar verzakte figuur, armoe-omhangen. Opzij gebogen voor het spiegeltje. Eer Willem haar ontzetten kon: Polly blind-monter naar den sluier, centrum van hun ontzag. Zijn pooten bezetten de kant, zijn bek grijpt. Bijt toe. Scheurt als ware het krantenpapier. Bets durft niet gillen. Zij kreunt. Haar oogen dan wijd van haat tegen den hond. Zij eindigt in smartelijke tranen, vernietigd. De kinderen roepen. Worden gesnauwd. Twee uur lang zit Willem met Polly op zijn knieën. Zijn handen om het pluche-lijf, dat het niet weg kan. Bets wil den breuk toe-prutsen, eer zij besluit tot het hopelooze. Het blijft bedorven. Het hopelooze is de eenige uitweg. De zoom. De zoom verlaagt den sluier uit één stuk tot een minderwaardigen. De zoom komt erin. Door Bets’ trage handen. Onder Bets’ moedelooze oogen. Zij kan er niet van slapen als van een misdaad. Morgen komt het uit. Zij weet het als zij opstaat. Den sluier afleveren die bedorven is. Ieder ziet het dadelijk, als zij hem angstig uit handen geeft.

„Meid, jij? In je trouwjapon?” Dina de Rooij