Ter bruiloft

Niets weerhoudt ons.

Geen bloed, geen glimlach.

Geen listen, uit angst verzonnen.

En vuisten hebben wij.

Vuist: maak de dictatuur!

Rood de wereld.

Nieuw de wereld.

Raden-wereld.

Eigen wereld.

Eigen fabrieken.

Eigen land.

Ra den-Ra den-land! ”

In een loei van extase brak de onzekerheid, de hulpeloosheid van een groot deel der bezoekers. Vlam-gordijn, snel vuur-brandoffer, sloeg naar tooneel. Klappen. Dreunen van voeten. Lachen naar elkander: steun in omhoog-reikenden greep naar top van hun vermogen. Eén kort oogenblik dat vervoerings-peil. Daarna wankeling. Staande, de Internationale, heel de massa. Redding in den weg-dragenden samen-zang.

Dina de Rooij ontging de begeestering van het wils-geweld. De wil zelf, verwarmde haar. En het vermogen om te zeggen, van arbeider tot arbeider. Zij sloot aan bij Neeltje de Jongh, vriendelijk, buur-tig. Neeltje van haar stalletje weggeloopen, rekte zich op haar teenen, zag rond met haar zwakke gevoelige oogen, verheerlijkt met de haren.

„Vindt U ’t niet mooi? Mooi hè?” Knikte Dina toe.

„Ja. ’t Is mooi. ’t Is prachtig allemaal.” Alles van hun.