Ter bruiloft

als het hare, toch een raar gezicht, als je zoo’n kerel, zoo n Dekker, toch eigenlijk in bescherming ziet genomen. Ja, ze wil wel graag juffrouw zijn en blijven, die Leida. En de wereld is hard. Daar wordt wat voor gevraagd, as je niet met een nakend gat wil blijven loopen in de tegenwoordige tijd. Ze kon Leida toch niet goed heelemaal opgeven. Je wordt duizelig bij de gedachte dat je niemand meer zou hebben om een beetje mee om te gaan. Dat was dan toch nog de eenige hartelijkheid, van Piet. En toen-ie wegging, met een hand op haar schouder: „Al op de Bazar geweest? ’t is der aardig.”

„Ja. ik denk da ’k vanavend ’s ga kijken hoor!”

Zoo arm als ie wezen mag, zoo’n jonge heb iets frisch. Ze kommen voor der zaak op, dat is toch maar zoo. Doen de anderen toch ook. Hebben toch geen recht om der wat op te zeggen te hebben. Had ze ook kunnen hebben, zoo’n jonge. Bij zich. En dat nou____

Een stil kreuntje om de wond die steekt door het heele wezen heen. Van een vrouwtje in een straat in de jachtende stad. Bij de langssuizende schreeuwende auto’s. En de slaande bellen van de daverende trams. Eentje onder honderdduizend.

Internationale Roode Hulp had haar Bazar in Handwerkers Vriendenkring ingericht. Klassiek geworden centrum van Amsterdamsche Arbeiders-be-weging: vanaf het ontstaan van haar eerste nuance: