„Wat mot ik dan zegge, wat mot ik dan zegge?” zani-kend-bang hervroeg Joopie, „mot ik dan maar morrege weer-omkomme?”
„Kom maar morregemiddag weerom,” bad vader, „dan zal ’t wel over weze. ik zal wel met ’r prate; och god, wat scheure jullie m’n af!”
„Kan ik dat dan hellepe?” klaagde Joop, ze maak ommers altijd zoo’n jijle, ik heb geen hallef uur gegok, of ’k zal niet beleve thuis te komme, bij moeder d’r graf as ’t waar is.”
„Ga nou maar,” drong vader aan, „och god ga nou toch, hier.” Uit de jas in de kamer kreeg-ie twee kwartjes, gaf ze Joop om den dag door te brengen.
Dan strompelde-ie ’m achterna, sloot de deur, keerde smar-telijk-zuchtend naar tante Saar, om ’r bij te maken......