De Gokker, 'n Overwinning

Geplaagd door z’n complimentjes, grijnsde tante Saar ’m toe, dat kon ze niet uitstaan, als-ie d’r stil wou liebbe, had-ie altijd van die smoesjes.

,,Die denk mijn te lijme,” riep ze redeneerend achteruit-loopend naar de deur, die ze in ’t slot wierp met een drifti-gen smak, „ogh, ’k heb je nèt noodig om me door jou de mond te late snoere, as ’k prate wil dan praat ik, hoor je, hoor-je,” kwam ze dichter op ’r zwager toe, „versta je, as ’k prate wil dan roer ik me mond, dan heb ’k nie noodig me stil te houwe as huisvrouw zijnde, denk jij, as dat ’k zoo maar gods water over gods akker laat loope, zéker wil-je hebbe as dat ’k me van ’m op me gezich laat slaan, niet?”

„La me nou na bed toe gaan?” bad de ouwe, „la me riou met rus, je zoek toch maar wat, je ben toch hl ij, as je wat te kraische heb.”

„Dat ben ik ook” riep ze luider, „jazeker ben ’k dat, over je vuilak van ’n zoon, hoor-je, daar kraisch ’k over, hoor je me, ’k zal wat harder kraische, dan ke-je me beter hoorei”

„Mot je weer de buurt bij mekaar schreeuwe,” zei vader bitter, „mot ’k weer de heele noch opzitte over ’n kwartier later thuiskomme, heb je goddank weer wat gevonde?”

„Ja!” sarde ze met treiterende bukkingen van ’r bovenlijf, als in toestemming, „ja, ja, ’k heb weer wat hoor je, ja, ’k heb weer wat, hoor je, ja, ’k zal ’n spektakel make, dat de heele straat d’r bij te pas komt, hoor je, as-ie vannach hier blijf, as ie niet de deur uitgaat, hoor je, dat zal ik dan nou ’res zien, wie baae is over zoo’n slungel, over zoo’n leeg-looper.”

„Mot ’k dan de deur uit?” verzetloos vroeg Joopie, stil voor hen beiden tegen de gangmuur, „waarvoor mot ’k dan de deur uit, ’n seconde ’n makke as ’k gegok heb, ja, een spelletje kruisjas misschien, mot ’k daarover de deur uit?”

„Al de cente van z’n vaar vergokt ie,” kreet Saar, „alle cente, die d’r met sappele verdiend worre en geen poot steekt ie uit, ’n spektakel zal ik make, as de mensche d’ran te pas komme!”

Besloten liep ze op de deur toe, trok die weer los, bleef dan staan, ’r hoofd optillend om met al ’r geluid te schreeuwen naar de straat.

„Ik zeg ’t je nou Saar!” angstig dreigde vader, „ik zeg