De Gokker, 'n Overwinning

Daar stonden ze weer voor ’m met z’n tweeë, nooit konde ze sjolem houe met mekaar, altijd stonde ze je hartebloed te drinke, je je gezond af te scheure: as je ’saves thuis kwam om ’n stukkie te éte en dan weer uit te slape tot ’s morgens als ’t wèer begon, dan liete ze je geen rust, dan kon zij je zoo treitere, as je eve kalm wou gaan legge met je hoofd op tafel, alwéér over die jonge, omdat ie d’r eve uit was ge-vluch voor ’r gesar, of... omdat-ie binne zat. Hij wist niet, wie ie gelijk most geve, ’t was waar, ze was... toen-ie’t dacht, keek-ie even grimmig naar ’r op... ze was ’n stuk pest, maar ze paste op de boel, hij kon ’r ommers niet misse, en ze maakte zoo’n reuze-spektakel, as ie d’r wat tége zei...

Wanhopig zag-ie naar Joopie, die hulp wachtte van hem, den rug tegen de witte muur met ’t teerrandje van onder waar de blinkende kraan in stak; z’n breede platvoeten stonden wijd-uit, en z’n oogen hielden de wacht op tante Saar, die zoekend naar schreeuw-frasen en bang dat ’t haar ontgaan zou, heen en weer stond te kijken.

„Nee,” zei vader zacht, bijna fluisterend, onderworpen, eindelijk beantwoordend Joopie’s vraag, „’k zal niet zegge om hallef tien, maar, maar ’t is nou hallef twalef, zou je dan niet ’n hallef uur of ’n uur... je hadt toch wel wat eerder thuis kenne komme, Jo, hadt je niet?”

Tante Saar, getergd door hun kalmte van spreken, hun bijna-lijmerigheid, wist niet, wien eerst te hekelen: „Ben jij dan een vaar?” beet ze vlijmend naar Visraper’s gebogenheid heen: „mot jij dan kindere hebbe om groot te brenge, je weet toch ommers zellef niet wat as je wil. Had ’m dan liever ver-zope of ge worg. Zoo’n nul van ’n kerel, mot je die nog toc-geve, vraag wat ie vandaag verdiend het, nou, vraag ’t ’m dan, wat ie het uitgevoerd?”

Vader kwam even vooruitgeloopen, gebaarde met een hand tegen haar van: „nou, ’n zorreg, la nou maar gaan, wij wete saam wel beter,” knippogde dan intiempjes.

„La nou maar gaan,” zei ie eindelijk, „’k zal wel met ’m spreke, Saar, as ik ’t ’m zeg en ’t is waar, dan zal-ie ’t wel late. ’t Is waar, ’t is zonde voor de cente, ze worre zoo makkelijk werachtigasgod niet verdiend, dat weet jij ’t beste, maar la-t-em nou maar met rust en maak maar de deur toe, ik zal d’r wel met ’m over prate.”