af, alles gespeeld nu in een zoo lang mogelijk te bewaren verrukking, „’k heb niks met je te make, hoor je, la me begaan!”
Ook moeder kwam toegeloopen, waggelde, voor zich uitzoekend, met ’r verschrikte slaapgezicht naar hen heen. Hij was dronken van heerlijke begeerte-streeling, toen-ie hen allen om zich heen zag, zoovelen om den miskenden vader, nou ze hem dachten te zullen verliezen.
„La me gaan, la me allemaal gaan, ka-me niet verdomme, ’k wil d’r niet meer weze, ’k wil niet, nou weet je n’et.” Claar had ’m bij den arm gegrepen, hield ’m vast voor de opene deur. „Hij wil zich verdrinke!” huilde ze schokkend, „houe jullie ’m vast, hij wil zich verdrinke!”
Hij deed, of-ie zich I06 wou rukken, toen bleef ze aan z’n armen hangen, trok ’m naar zich toe:
„O, God, vader toe, blijf u dan maar hier, zal ik dan goppe doen, zal ’k ’t dan doèn, ’k zal ’t wel doen, we zulle wel goppe neme, kom u nou hier, we zalle ’t wel döe-oen!” Aarzelend bleehie 6taan, eeu weelde van sentimentaliteit dee ’m naar ’r neemeigen.
„Laat u ’t dan, blijf u dan hie-ier!” gilde Rachel, hoor u dan niet, ze zal ommers goppe doen, ze zal ’t ommers wel doe-oen! ”
Claar had ’m al om z’n hals gepakt, beroerde heet-schrei-end z’n gezicht, kussend en herhalend, dat ze goppe zou nemen.
Dan, in ’r allen ommekeer plots willen geven, heet zich overgevend met al ’r verzet, liep ze de kamer rond naar alle drie de verwarde vrouwen, moeder met veel snikken en zoenen de belofte herhalend, dan kustte ze ook Rachel, die ’r tegenpartij was geweest al: dien tijd, bleef ze tegen Mittje’s schouder ’r bewogenheid staan uithuilen.
„’k Zal ’t wel doen, Rachel,” snikte ze, „we zalle ’t wel doen, ogodogod. Meijer zal ’t ook wel wille.” ,
„’k Hou je an je woorde!” zachter zei Kokernoot, nu schreiend van eigen ontroering; „’k hou je an je woorde, as je ’t maar onthoue wil, met je kunste tegeswoordig.”
„Kan me toch niet hellepe as me anders denkt,” zei ze, bedarend tegen den kamerwand leunend, ka-me dat dan hellepe, as me in een andere tijd leeft?”