De Gokker, 'n Overwinning

’n angst-geschok had voelen kloppen bij elk van z’n bewegingen in de nachtstilte van het huis. Twee maal had ze al ’r hoofd naar voren gestoken, tweemaal niet kunnen spreken....

Daar zag ze ’m z’n jas toeknoopen, z’n hoed zoeken. Verder boog ze zich buiten ’r krib en met ’n verzet tegen ’r onmacht:

„Wat moet u? Waar mot u naar toe?” schor vroeg ze.

Hij keerde zich half om, zonder ’r aan te zien, gaf geen antwoord.

Dan liep-ie weer naar de kleerkast naast de schoorsteen, deed z’n overjas aan, nu bewegend als met haast-driftige beslotenheid.    i

„Waar mot u naar toe?” vroeg ze angstiger. „Kan u niet zegge waar u na toe mot midde in de nacht?”

Hij zocht in z’n zakken, drukte de hoed op z’n hoofd.

„Niks, Claartje/’ zei-ie eenvoudig-scherp.

„Waar mot u dan naar toe-oe?” gejaagd luider drong ze, ’r halve lichaam buiten bed: „o, god as u ’t niet zeg, ik roep ze allemaal wakker hoor, ’k roep ’t heele huis bij mekaar, hoor, wat mot u öp doen, waarvoor mot u zich ankleje?...

„Dat ka-je toch wete,” zei-ie, even stilstaand, zonder ’r aan te zien, bedoelend dat ’r niet meer te redeneeren viel:

„Je weet toch wa ’k gezeg heb, Claartje, as je vol zei liouë, ’k ga me verdrinke kind hoor, je vader gaat zich ver-drinke.”

„Ja, u gaat zich verdrinke,” zei ze, om zich goed te houden zoo lang mogelijk, maar in ’r keel en ’r borst was ’n rumoer dat ’r woorden tot klankstooten neep, toen ze hem naar de deur zag keeren. Hij stapte weg, wetend, dat ’t nu komen zou. ’n Bons van alle denken uiimelde diep in ’r lijf. Het éene mogelijke, daar was ’t, dat ’t nuchtere maar eenmaal hoefde te keeren, om alle vastgestelde dingen tot nietigheden te maken. Zij zag hem naar de deur loopen, al ’r verstandsbe-wegen naar ’t eene waargenomene: ’r vader die zich verdrinken ging — en ’t andere wèg uit ’r hoofd.

Met ’n sprong stond zij bij hem in de kamer: „Vader, godogod wat ga je doen?”

Van achter kwamen de meisjes geloopen, in ’r witte japonnen en met ’r hangende haren tuimelden ze de kamer in.

„La me gaan, snotneus,” wierp-ie ’r snauwend van zich