De Gokker, 'n Overwinning

Luider hoorde ze ’m zuchten, dan kuchen, ’t waschtafeltje schudden, ’n glas rinkinkelde tegen de karait.

Waar was dat voor noodig?

Z’n alcoofdeur piepte, en met ’n gansche doorhuivering die ’r keel toeneep, merkte ze ’m in de kamer.

Kokernoot was opgestaan.

Lang had-ie ’r ’s avonds over nagedacht: z’n verweekelijkte, ongeordende, verfeemelde gevoels-vermogen had-ie verlekkerd met ’n verdrink-tafereel: wat zoue ze zich de hare uit’t hoofd trekke as ie ’t werkelijk ’s zou doen. Wat zoue ze ’t bezure, as-ie dood naar huis zou worden gebracht. Heerlijk had-ie zich opgehitst en gewarmd met ’t verbeelden van hun jammeren over z’n dood, hun misschien-neervallen bij zijn lijk, vergiffenis vragen: ’t had z’n gedunde zenuwen verschroeid als ’n subLiem kranten-ongeluk of ’n tragisch gebeuren dat de familie elkaar vele malen smullend herhaalde. Maar toen-ie z’r. bed was uitgegaan, ’t zich reëeler indacht, hoè-ie ’t doen zou en van al ’t mooi-doordachte toch zelf niks beleven zou, hoe ie nou zou weggaan en dan alles uit: ’t makkelike leventje, nou ’t vak van de meissies zoo goed stond, zou in ’t zwart van den dood huiverig vergaan; ze zouen ’m dood weerom brengen en niemand zag ’t zelfs, wanneer-ie de sprong deed in ’t water; zonder stelliger besluiten, als zichzelf latend gaan, begon-ie wat rumoeriger ’t huis rond te loopen, draalde-ie met ’t kleeden.    v

Claar had zich bevend even verder naar de alcoofdeur gebogen, zag hem ronddrentelen zonder jas, dicht bij haar slaapkamertje. Smoezelig zag-ie er uit; z’n haren roezig over z’n voorhoofd, z’n oogen als verslapen, schoon-ie al die tijd wakker gelegen had, stond-ie in ’t rossige schijntje van ’t nachtlampje, en knoopte langzaam z’n vest toe, schuifelend over den vloer onder ’t met saamgenepen lippen toeknijpen der knoopen. Z’n jas lag op de stoel voor z’n bed, maar, als om die te zoeken, liept-ie voor Claar’s alcoofje den wand langs, al de stoelen verzettend met schrapend gerommel. Zij zag ’m met z’n gewonen schuifloop teruggaan, weerkomen met z’n jasje en ’t aandachtig aantrekken, Hij kuchte nog wat luider, toen-ie z’n armen er in stak, lang na-frommelend wijl-ie ’r al wakker had gemerkt. Zij had niet gelet op z’n aarzelen, alle waarnemings-helderheid was al van ’r geweken, toen ze