De Gokker, 'n Overwinning

eenmaal niet te veranderen langs den grond tastend leven; eenmaal niet te veranderen langs den groud tastend leven; ze ontweken ’t dan een poos hun vijandschap te beroeren en doodden den hinder van vader’s aanvallen met kort-toegevende antwoordjes, toonloos weggesproken met de ergernis in hun keelen.

Maar rusteloozer als de ouden waren, eigengerechtigder, wijl met hun levensindeeling langer vertrouwd, zich beroepend op ’t ouderschap en daar alles van wachtend, begrepen ze niet ’t vrede-wiltènd zwijgen of toegeven van de kinderen, en in hun bekrompenheid telkens meenend, dat ze veroveringen maakten, prikkelden zij hen, door hen op te nemen in hun kringetjes, hen aan hun vorm-leventje te onderwerpen, brutaal-weg als waren zij vieren gelijk, en nieuwe uitbarstingen snauwden door het huis. De ouwe Kokernoot was lui, had armoe geleden tot de kinderen verdienden, was toen begonnen, daarvan wat gemakkelijker nog te leven, dronk wat, lei zich wat toe op schaken en dammen, las wat om met groote woorden te kunnen redetwisten tegen onbelezen kameraden. Jaren al leefde ’t gezin van de drie diamantbewerkende dochters. Claar en Meijer hadden daarom gedraald met ’t besluit om te trouwen, haar kostgeld kon moeielljk gemist, maar zij wilden rust, zij konden de hindernis niet langer dragen en hadden gesproken van saam gaan wonen.

Avond aan avond, onder ’t eten, hadden zij nu elkaar de dagrust vertreiterd, maar Meijer en Claar hadden volgehouden, niet schuldig aan hun minachting voor den ontzielden Goppevorm, waar de ouden bij zwoeren.

Nooit hadden zij hun kinderen iets moois van Joodsch leven getoond, altijd schijn en ook geleerde leugentjes voorgehouden, geschipperd bij minste opoffering, noodig voor ’t in leven houden van wat zij toonloos na-dreunend, heilig predikten. Het eigen denken der kinderen, sterk geworden door ’t in zelfstandigheid bemoedigend geroep van al ’t nieuwe dat omverwierp, had den heimelijken vrees voor ’t trotseeren der jeugd-begrippen, allengs overwonnen; was nu, hoewel in uiterst idealistischen stormloop veroordeelend ook wat van het oude nog puur leefde en dat zij nooit gezien hadden, toch eerlijk de verschrompelingen van dat mooi achter zich gaan laten en zij wilden hun beginselen niet offeren voor ’t kleine gelukje, dat de ouden van hun Goppe beleven zouden. Er