De Gokker, 'n Overwinning

„Nou wil ik,” zei moeder, „alle andere dag die god geeft hoor je wat anders... toch kenne jullie zonder goppe niet gelukkig wor re.”

„Dat zulle we zien,” zei Gaar.

„Maar ’t zal niet gebeure!” hevig huilde juffrouw Kokernoot op. Angstig voor ’t bijzondere, waar de menschen van roddelen zouen, stonden ’r klein-grauwe oogen in ’t paf-groote gezicht en ’r breede onderlip trilde: „ik doe ’r ’n schwoeë op, dat ’t niet gebeure zal hoor je, godogod, ik zèg je nou bij mijn leve, of je zal me dezelfde dag nog se-kewoere brenge hoor je, as jullie dat grappie uithale, in inijn huis-houwe geen hoereleve, hoor je!”

„Da’s allemaal voor u rekening,” bleekgeworden zei Claar, u zwere en alles, dat mot uzellef wete, nou ben ’k heelemaal uitgepraat, hoor u, as u zoo praat heb u geen recht om over ons te oordeele. Nee, we zalle aan uw handje naar de goppe wandele, alleen omdat u dat ook zoo blindelings gedaan heb; daar heb ik uw geluk ook niet van gezien.”

„Dat gaat jou niet an, snotneus!” snikte moeder; nooit had ze nog zulke dingen van Claar gehoord, „’t Is goed, dat je niet kan zegge, dadde we mekaar geslage hebbe.”

„Me kan zonder hande ook slaan,” zei Claar dof.

„Dat ben u te wachte,” kwam Meijer kalmeeren, „as u van hoereleve praat, dat binne geen maniere.”

„’t Schadt jullie toch niks,” probeerde moeder nog eenmaal naar den verstandigen schoonzoon schreiend te overreden, „schadt ’t jullie dan wat? zeg dan wat ’t j|ullie hindert, dan zal ik jullie anhoore, je weet toch wel, as dat we geen geweldenaars binne?”

„Dat is niet te zegge!” schudde Meijer zijn dreigend medelijden af en greep naar z’n bril, die van z’n neus glipte, „dat is niet te zegge, we hebbe dat nou al hónderd maal uitgelegd, godiïogtoe ik wil niet precies as dat hteele stomme zoodje mei jullie méégaan, enkel om u ’n plezier te doen, ik gooi m’n heele leve niet onderste bove, waar u ’t alleen maar doet uit verdomde sleur, ik stel me niet gelijk met al die joodjes en jodinnetjes, die zich naar de rebbe late rije enkel en alleen omnlat-'t-zoo-hoort, nou! nou! legge jullie nou niet te lulle,

’t gebeurt niet!”

Juffrouw Kokernoot zat geschrokken van z’n drift, huilde