De Gokker, 'n Overwinning

zich immers allen dacht, alleen wat „vrij” als alle jongelui tegenwoordig; die twee, ze moest ’t goed zich voorstellen, die twee zouen straks nu heengaan, naar hun eigen huis en geen Goppe doen en geen bruiloft houden en niets, heelentaal niets als de duizenden deden, die trouwen gingen ? Ze zouen bij elkaar gaan hokken, alsof ’r dochter ’n publieke vrouw was? Ze had er een tijdlang niet over nagedacht, maar telkens zag ze hun ernstige gezichten weer — ze spraken van December nu en die stilte, die stilte, dat doen of ’t nu was afgeloopen: „Late jullie zik dan werkelijk de kop gek wake door de op-hitserij van die vuile sosiale? mot me daarom dan as ’n paar beeste gaan leve — hoore jullie dan in godsnaam naar rede!” werd ze heftiger in ’r plots merken van den ernst: „zal je daar zoo’n ongeluk mee krijge om onder de goppe te gaan, al is ’t maar voor je vader en je moeder? Godogod, ik zie dat groote geluk nog niet in van al dat wegcijfere van god; vroeg of laat, wach maar hoore jullie, wach maar...

„Wat vroeg of laat,” zei Claar.

„Dat heb ik je n’al zoo vaak uitgeleg,” schorde moeder, „dadde ze d’r betaling krijge de eene of denandere dag, daar heb ik je wel alzooveel van verteld, me dunk je weet et... je weet et wel...

„Voor die praatjes hebbe we de tijd gehad,” spotte Claar, „die geve allemaal niks...

„Als je ’t maar meent,” dreigde moeder, „verbeel je n’et maar, meissie, denk maar eris aan die fijne meneer Van Straate, ze binne allemaal zoo gelukkig en zoo rijk van de gojsche-kat... en an Jonasse... op dc dag van jomkipper is-ie met ’n beroerte naar huis gebradi geworre, geen honderd pas van de Schjoel af...

„En ’n half uur later was-ie weer opgeknapt,” zei Meyer, „en ’t volgend jaar Jomkipper het-ie weer gegete.”

„Nou?” zag moeder op, in ’r zekerheid: „nou, wat zóu dat nou? toch is-ie op jomkipper toevallig naar huis motte ge-drage niet ? dat is de straf, de straf, jongetje, omas-ie langs de sjoel het durreve gaan met z’n tas9chie en met z’n boekie onder z’n arm, of kodeschborrege ’m z’n zorreg zou zijp.”

„Wat geeft dat allemaal?” zei Mietje, uit eigenbelang, wijl ze geen beslissing zag komen uit ’t maandenlang herhaalde feitjes-aanhalen, — legge jullie niet te kiesse, wat doen ik daar nou mee?”