Jankef's oude sleutel

„Op straat. Maar daarover niet meer, hoor vader.” Zij lacht nerveus na, in haar behuilde gezicht, en beziet het in den spiegel, terwijl zij het bet. Wat voelt zij zichzelf! Los, ree. Zij loopt achteruit en vooruit; zij luistert nauwelijks naar haar vader’s w^roorden, die zegt: „Geen woord meer na wat je gezegd hebt. Je zou niet eens mogen.” Aan zijn schrijftafel maakt hij een envelop gereed.

„Waar moet je naar toe?” Zij vraagt het met een blik op den spiegel. (Wat ben ik eigenlijk mooi! Hè, ik ben mooi!) Zij mag zich dan dof in het hoofd voelen van dat huilen. Maar de rest! Een rijke willigheid van lust om te zweven, wulpsch-heid, is na die ontspannende snik-bui in haar opengebroken. Lach-lust, zing-plezier, tartende kracht van bekorings-kunst; zij w'eet niet waarom zij als een liefdes-energieke, jonge vrouw van de canapé is opgestaan, maar zij voelt zich rijk, en bezield tot moed om haar rijkdom ergens te plaatsen. Haar woorden tot haar vader klinken als zouden zij de kille afschijn kunnen zijn van een huwelijks-kibbel.

„Even een boodschap,” zegt Meyer. „En dan even naar Jankef Leefmans. Boter bestellen. Waar is Heleen?” vraagt hij Branca.

Branca knikt achterom. „In haar kamer.” Met een nik naar Evelien’s gezicht: „Twee huilpartijen om één afgewezen jonge,” spot de kordate ouwe vrijster gelaten.

Rabbi Meyer kijkt geërgerd voor zich, terwijl hij met jas en hoogen hoed keurig de trap afgaat.

Het meisje, op die scheiding van de trap, voelt bij de bonsjes van haar vallende stappen naar de treden, schokjes van een zoeten angst in haar borst.

En het slaat zacht heftig, als in een teederen schrik, door haar heen: godogod, het is zoo, ik ben verliefd op Born. Ik ben verliefd op Born. Zij ziet zich met Born gearmd: een parasol in haar hand, naast een zwaaienden prachtigen japonrok. De afstand tusschen dat en de trap hier, verwart haar; zij moet oppassen om niet mis te stappen.

Hoe krankzinnig, hier op deze trap. Achter dezen vader.

De grootere oudere Heleen ligt met groote huil-oogen in haar kamer, in haar stillen wrokkigen spijt omdat Aaron de Leeuw haar met zijn huwelijksaanzoek voorbij ging. Al had zij niet graag ja gezegd: na haar mislukte huwelijkskansen tengevolge van haar besluiteloosheid, jaagt haar elke liefdes-onderne-ming in haar nabijheid op tot bitter bijten op haar uitzichten