Jankef's oude sleutel

geen ruimte genoeg? voor hun god-tergende hondjes-boos-aardigheden? Zijn vader moet-ie meenemen naar Mexico! Is-ie dan niet zalig, dan is-ie tenminste uut de voeten!” (Dat zegt hij er niet bij: „zooals jouw vader zegt”; zóó is het al aardigjes gemeenzaam van hem.)

„En is die jonge van Born daar zoo als haantje de voorste mee bezig?”

„Ja, ze maken hier ook samen groote tochten. Oefeningen. En hij is de aanvoerder. In alles. Ik weet niet wat ze allemaal doen, maar ze zijn altijd in de weer. Soms ’s nachts ook. En ’s morgens vroeg.”

„Dan keer jij je nog’s om.”

„Ja, dan keer ik me nèt om, bij Harm van der Werf op het erf, om weer naar huis te stappen.”

„Hij assisteert zijn vader bij het sjoumeren,” verbetert Meyer naar haar.

„O, hij gaat ’s morgens naar de boter,” zegt zij, met een korten blik naar den roest- en voddenpot. „En komen die jongens dan allemaal zoo slecht vooruit op school? Zeggen hun vaders daar dan niks van?”

„Die jonge van Born kreeg vanmorgen wel een preek van het hoofd. Maar z’n vader die kan het geloof ik, niet schelen, die laat hem nogal vrij.”

„En jij dan,” vraagt juffrouw Branca vlot, die komt infor-meeren of Manuels uit Rotterdam vijf of tien kilo moet hebben, „leer jij goed ?”

„Nou dat gaat wel.”

„Minder dan de beste van de klas mag je niet wezen, jij.” „Nee!” lacht ze naar Evelien, „dat meen ik. Be-je de beste van de klas, ja of nee?”

Hij lacht verlegen op, maar ook een beetje verlost.

„Nou, toevallig wel.”

„Ja?”

Nou moet het er toch wel even uit:

„Ja, ik ben vanmorgen nommero één geworden.”

Hij kleurt er wel hevig bij, en een spanninkje knijpt aan zijn keel.

Branca steekt haar ontbloote magere arm naar hem uit: „Krij’ jij een extra balletje van me!” roept zij.

„Wat is dat?” vraagt Meyer van zijn lessenaar, „nommero één van de klas? Zoo ? Nou, jonge’, dat doet me genoegen.”

Als-ie weer naderbij staat en tot Branca gezegd heeft: „vijf kilo, Botterdam,” nikt hij nog vriendelijkjes: „dat doet me ge-