Jankef's oude sleutel

Evelien’s blik staat er een oogenblik van betrokken.

„En wat zeggen de leeraren daar dan van? Hij kan zeker goed leeren, die jonge, hè?”

„Hij is tenminste niet dom. Maar hij doet niet veel an z’n werk. De jonges hebben een verbond, om te vluchten, naar Canada of naar Mexico, en hij is hun opperhoofd.”

„Naar Mexico? Wie gaan dan naar Mexico?”

„Een stel jonges van de klas, samen.”

„Jonges van de klas? Naar Mexico? Waarom?”

(Waarom? Wel verdomme, wordt-ie nou opeens toegesproken als een geloofwaardig mensch? Wat een heleediging, dat-ie nu maar gewoon antwoorden moet, alsof ze hem zooeven niet als een nietswaardig onbetrouwbaar genankie heeft behandeld. En hij moet wel antwoorden, hier.)

„Nou, om in de natuur vrij te leven, en zoo. Een avonturen-leven samen beginnen.”

Zij knikt. Zij heeft dat waas om haar gezicht van innerlijke bezigheid. Wat kent hij dat: die uiterlijke stilte om die hevige werkzaamheid van binnen. Maar zij is er mooi bij. Waarom is ze eigenlijk zoo hatelijk tegen hem?

„Eerst wouen ze, geloof ik, zelf een boot bouwen. Maar nou willen ze geld bij elkaar brengen om er een te koopen.”

Hij houdt in: Meyer bekijkt hem van terzij; die ziet een element in den jongen pupil naar buiten komen, dat hij, wel niet vreemd, maar toch even verrassend en in elk geval voor zich onbelangrijk en lastig vindt. Evelien spiedt naar hem, vol van dien tegenstand, die minder ongeloof is dan wel onwil om van dezen jongen welke levende veruitw^Tendiging ook maar van zijn jaren-bloei te aanvaarden. Hjj is een gesloten pot voor haar, gevuld met roest en vodden; het gesmoorde Sjoel-mu-ziekje dat daarbinnen klinkt, is voor haar hoogstens als lachwekkende rariteit noemenswaard. (Vader is mal dat-ie ’m in de studie haalt en dat-ie ’m straks op het Sjoel-podium dienst laat doen met al die autoriteiten. „Hij is bijzonder,” zegt vader, „van stem en voordracht,” nou, zij kan er geen drukte van maken.)

Eli begrijpt haar houding, kleurt, omdat hij een oogenblik zijn harte-aandeel in het spel van de jongens hier blootgaf, en ziet dan omlaag in een reeds lang vertrouwde en dus onbewegelijke bitterheid, om dien gesloten afweer van haar blik. Voor dat gebaar kent zij enkel minachting: het is „gotspe” voor haar.

„Mesjogge!” zegt Rabbi Meyer ontspannen, „hebben ze hier

61