Jankef's oude sleutel

twee verklikkers van haar geheimen, maar die zij voor den spiegel nog nooit verwenscht heeft.

Zonder zich te verroeren, vraagt zij afwezig:

„Gaan ze dan allemaal weg?”

„Allemaal weg? Ja, ze gaan weg....”

„O, ze zijn allemaal klaar.”

Hij keert zich fronsend naar haar, en weer weg. Hij wil haar in haar eigen belang zoo graag met zachtheid bejegenen, maar hij voelt telkens zijn genegenheid door wrevel onderdrukt. „Ze zijn niet klaar,” zegt hij bitter, „ze gaan naar meneer Born. Van het Gymnasium.”

„O. Ja?”

„Ja.”

Na een oogenblik:

„Uitgesproken anti-semiet.”

„O, ja?”

Evelien heeft zich recht op de canapé omgekeerd. Zij wist niet dat zij zichzelf zoo slecht zou hoeven te vinden. Een korte trilling van zaligheid schokt door haar bloed, en verschrikt haar. En omdat zij haar wangen voelt blozen, wendt zij snel het hoofd weer naar den muur. Hoewel Eli haar beweging heeft gezien, en enkel de onrust ervan geboeid ondergaan, blijft die voor Meyer verborgen, want de jongen geeft geen enkel teeken van meeleven buiten zijn les. Het is het woord Anti-Semiet dat Born voor Evelien nog belangwekkender maakt dan hij al was, machtiger nog, en haar overwinning in dat vage mogelijkheids-verschiet nog zooveel loonender. De tegenstelling die het spant, prikkelt haar met nog meer pijnigende jacht; de moeder-kracht van het in de kleine pro-vincie-stad opgesloten meisje, geformeerd door een voorgeslacht van scherpe persoonlijkheden die op de vernedering van hun ras alleen met wereldschen wedijver konden antwoorden, wil zich niet anders aansluiten dan op het geslaagde in dat centrum van de maatschappij, dat zij als eenige kracht-keuring erkent. In haar gestilde en doorlichte spanning vraagt zij:

„En waarom vader? waarom gaan ze naar hem, naar Born?” Meyer’s gezicht is langzaam vlammig-rood geworden, van on-beheerschte opwinding.

„Omdat-ie voor zijn lessen propaganda maakt natuurlijk. Tegen mij.”

„Ik dacht dat-ie leeraar Fransch was, of Duitsch.”

„Hij is leeraar Duitsch,” zegt Meyer steeds ingehouden en