Jankef's oude sleutel

toejuicht. Dat kan immers niet heelemaal beantwoord worden....

„Eh bien, mon cher? maintenant vous pouvez être content quoi? après avoir entendu vous annoncer comme la crème de la crème?”

Gallé, hoe los van omgang met zijn klas, slingert, om het element van ambtelijkheid in zoo’n toespraakje toch nog verlegen, naar de eerste bank toe; hij zet er Eli’s kop mee in brand.

„Ik geloof (Otje) dat U d’r trotsch op bent.”

„Trotsch?”

„Nou ja, tevreden dan. Dat hij het nou is.”

„Dat ben ik ook. Hij heeft het toch zeker verdiend, niet?” Het kleine rechtschapen burgertje knikt:

„Jazeker, ’t Komt ’m eerlijk toe. Dat moet gezegd worden.” Nu loopt Gallé de bankenrij om, op Eli toe. Hij pakt hem aan zijn oor, vroolijk, hartelijk:

„M’sieu le premier, voila mes félécitations, hein?”

Een groot deel van de klas moet nu wel naar hem kijken. Uit een dofglanzenden blik, in het witte gezicht, een dankbare glimlach op korten afstand in Gallé’s oogen, voor niemand anders zichtbaar gelaten:

„Merci m’sieu.”

Als Gallé daarop naar Berghuis terug loopt en hem aan zyn korte toefje haar grijpt:

„Et vous aussi mon cher deuxième, quoi?”

„Oui m’sieur, oui!” grinnikt Otje, „as je maar niet zoo mieters hard trekt. Au!”

Dan klinkt opeens het verzet van de aristocratie tegen deze opkomende volks-regeering: de stem van den langsten jongen van de klas, van den Indischen Henri de Bas, den dandy. Hij is te groot voor de klas, hij stottert. Hij steekt zijn lange hand, die eindeloos öf met het aanmoedigen van zijn snorplantseltje, of met het schikken en bekloppen van zijn zjjden lokkertje bezig is, uit zijn breede manchetten-wit omhoog. En hij roept, eerst droog-komiek:

„M’sjeu.... als.... psst.... meneer! Als ’t gepermitteerd is?” Gallé, klein vierkantig, lichtbruin, een spitse kop, een scherpe lage neus, schrander, vriendelijk, richt zijn hoofd naar hem. „M’sieur, meneer, U, U zegt dat-ie ’t verdiend heeft. Dat spreek ik niet tegen. Maar U kunt niet tegenspreken: dat-ie èt gemakkelijk verdiend heeft.”

„Wie.”

39